نرگس جاگیرو در خصوص شعر و کتاب خود در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در شیراز، گفت: یک بیت شعر دارم که خیلی دوستش دارم: قرعه عشق بنام من دیوانه نخورد/ خود به فریاد شتافتم که دیوانه شوم.  سرودن شعر را از چهارده‌سالگی شروع کردم. اولین انگیزه سرودن توسط خواهر بزرگم بود که دستی به قلم دارد، در من ایجاد شد. در جلسات شعر و برنامه شعرخوانی فرهنگسراها شرکت می‌کردم. در دوران دانشگاه، سرودنم، جدی‌تر شد.

وی افزود: آدم احساسی هستم و مقابل این احساس خیلی هم مغرورم. من اول از ذهنم الهام‌ می‌گیرم بعد از چشمانم. عشق، در اشعار من، پررنگ است و نقش مهمی را ایفا می‌کند. انگار شعر روحیه مرا به سمت دوست داشتن سوق داده است. جمله ای که بیشتر وقت ها موقع نوشتن و سرودن با خود تکرار می‌کنم این است که هنوز هم دنیا، جای قشنگی برای زیستن، برای دوست داشتن و برای عشق ورزیدن است.


به گفته این بانوی شاعر، همیشه آرزو داشتم که یک روزی کتابم چاپ بشود. خیلی تلاش کردم، کار‌کردم حتما و قطعا در این مسیر، با سختی‌هایی مواجه شدم ولی استقامت کردم و ادامه دادم تا بالاخره به لطف خدا آسان شد. رمان و داستان‌هایی هم نوشتم که دوست دارم در آینده چاپ و منتشر شوند.

به گزارش  ایبنا؛ «چشمان من، بوی شعر تازه می‌دهد برای طُ» مجموعه اشعار نرگس جاگیرو، شاعر بوشهری با ویراستاری کرامت یزدانی(اشک) در خردادماه جاری توسط انتشارات نویسندگان پارس در شیراز منتشر شد.