به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آنها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه‌‌ای به نام «هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفهای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم «محسن شاه‌رضایی» نوشته شده و تقدیم به خوانندگان خبرگزاری کتاب ایران می‌شود.
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
دغدغه معلم جوان، آموزش کودکان بود. پس از سال‌ها زندگی در قفقاز، به‌تازگی از مرزهای شمالی به ایران آمده بود. طرح‌هایی نو در سر داشت و قصد داشت آنها را اجرایی کند. راه‌اندازی نخستین کودکستان ایران در تبریز، چاپ کتاب‌های ویژه کودکان با نثر و نقاشی‌های خودش، کاربست روشی شفاهی در تعلیم ناشنوایان و ابداع الفبای گویا ازجمله اقداماتی بود که او را زبانزد عام و خاص کرد. اما به اذعان تاریخ، مهم‌ترین کار او -که هم جنبi آموزشی و هم جنبه انسانی داشت- توجه به کودکان ناشنوایی بود که بنابر حکمت الهی در دنیایی از تنهایی و خاموشی روزگار سپری می‌کردند؛ کودکانی که مهارت برقراری ارتباط در جامعه را نداشتند و زندگی آنها سخت و ملال‌آور بود. راه‌اندازی مدرسه برای آموزش این کودکان و کاربرد روش‌های خلاقانه برای تدریس به آنها را باید افتخار مردی دانست که کودک را گُل و مدرسه را باغچه‌ای برای پرورش آن می‌دانست؛ مردی که با وجود مخالفت‌ها و مرارت‌ها، هرگز از این کار دست نکشید. جبار عسگرزاده شهرتش را -به عشق کودکستانی که تأسیس کرده بود و «باغچه اطفال» نام داشت- به «باغچه‌بان» تغییر داد و در تاریخ فرهنگ ایران جاودانه شد.
چهارشنبه ۱۳ مرداد ۱۴۰۰ - ۰۸:۰۰
نظر شما