«نانوشتن» مجموعهای از ۱۱ نمایشنامه ساموئل بکت، نمایشنامهنویس ایرلندی، به فارسی ترجمه شد.\
«نانوشتن» ترجمه بخشی از کتاب «The Complete Dramatic Works» است. در نسخه اصلی این کتاب، تمام نوشتههای مربوط به تئاتر بکت از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۸۴ جمعآوری شده است که شامل نمایشنامهها، نمایشنامههای رادیویی، نوشتهها و یادداشتهای فشرده این نویسنده با محور تئاتر میشود.
در نسخه فارسی این کتاب، ۱۱ نمایشنامه نسبتا کوتاه و چند نقدنوشته و تفسیر از بکت به چاپ میرسد. این کتاب حجمی نزدیک به ۲۰۰ صفحه چاپی را اشغال میکند.
ساموئل بارکلی بکت، نویسنده، شاعر و نمایشنامهنویس ایرلندی و برنده جایزه نوبل ادبیات، در ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ میلادی متولد شد.
این نمایشنامهنویس دهها سال در پاریس به صورت مهاجر زیست و بسیاری از آثار خود را به زبان فرانسه نوشت. از او به همراه اوژن یونسکو به عنوان یکی از پایهگذاران و نظریهپردازان تئاتر ابزورد ناممیبرند.
کمیته نوبل دلیل اعطای جایزه به بکت را در سال ۱۹۶۹ «اوج هنری آثار با تکیه برموضوع تنهایی انسان مدرن» اعلام کرده است. همچنین از بکت به عنوان نخستین نمایشنامهنویس مدرن زبان انگلیسی نام میبرند.
در مورد زندگی شخصی بکت گفته میشود که از دوران نوجوانی همواره احساس اندوه و تنهایی میکرد، زندگیاش را ساعتها در رختخواب میگذراند و از معاشرت و همصحبتی با مردم، گریزان بود. وی پس از مهاجرت به پاریس در سال ۱۹۲۸ با جیمز جویس دیگر نویسنده ایرلندی آشنا شد. دوستی این دو رو به فزونی گذاشت و سرانجام هر کدام سبک ادبی خاصی را به وجود آوردند. جویس با خلق رمانهای خود سبک ادبی سیلان ذهن در رمان را به کار گرفت و بکت در نمایشنامه، تئاتر ابزورد را معرفی کرد.
از وی آثاری چون «در انتظار گودو» (۱۹۵۲)، «دست آخر» (۱۹۵۷)، «آخرین نوار کراپ» (۱۹۵۸)، «من نه» (۱۹۷۲)، «فاجعه» (۱۹۸۲)، «چی کجا» (۱۹۸۳) و رمانهایی مانند «مورفی» (۱۹۳۸)، «وات» (تالیف: ۱۹۴۵، انتشار ۱۹۵۳)، «مولوی» (۱۹۵۱)، «مالون میمیرد» (۱۹۵۱) و «نامناپذیر» (۱۹۵۳) باقی ماندهاند. همچنين بکت دو مجموعه شعر با نامهای «هوروسکوپ» و «آنچه واژه هست» از خود به یادگار گذاشته است.
برخی از این آثار توسط مترجمانی چون نجف دریابندری، علیاکبر علیزاد، تینوش نظمجو، مصطفی عابدینیفر، اصغر رستگار، مهدی نوید و علی حاتم، به زبان فارسی ترجمه شدهاند و برخی از آثار نمایشی بکت نیز در ایران روی صحنه بازسازی و اجرا شده اند.
نظر شما