فاطمه بهبودی، نویسنده در گفت‌و‌گو‌ با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران‌(ایبنا) با اشاره به انتشار «پوتین‌‌ قرمز‌ها» درباره زمینه‌های تألیف این کتاب اظهار کرد: «پوتین‌ قرمز‌ها» با پیشنهاد آقای سرهنگی و گفت‌وگوی من با مرتضی بشیری،‌ مدیر جنگ روانی ایران و عراق شکل گرفت. سابقه دوستی این دو به دوران هشت سال دفاع مقدس برمی‌گردد، زمانی که جناب سرهنگی به‌عنوان خبرنگار در اردوگاه اُسرای عراقی حضور داشتند.
 
وی افزود: راوی کتاب «پوتین‌ قرمز‌ها» صاحب سبقه قریب سه دهه فعالیت سیاسی در وزارت امور خارجه است. وی پیش از حضور در جبهه، با پست کارداری سفارت جمهوری اسلامی ایران در برزیل خدمت کرده است و پس از آن کاردار ایران در سومالی، و بعدتر سفیر کشورمان در تانزانیا و روآندا و بروندی، و مدتی بعد سفیر موزامبیک بوده است. دریافت اطلاعات از چنین فردی که در دوران جنگ نیز در مقام بازجو حضور داشته، چندان آسان نبود. آقای بشیری بنا به دیپلمات بودنش، دقیق صحبت می‌کند و با وسواس واژه‌ها را برمی‌گزیند.
 
بهبودی ادامه داد: به‌نظر می‌رسد پازل تاریخ جنگ، با بررسی نقش اقشار مختلف از‌ جمله پرستاران،‌ پاسداران،‌ سرداران، اُمرای ارتش در حال تکمیل است؛ اما نخستین‌بار است که کتاب خاطره‌ای با محوریت موضوعی جنگ روانی منتشر می‌شود. پوتین قرمزها به لحاظ جنس خاطرات جنگ گونه متفاوتی است.
 
این نویسنده با تأکید بر اهمیت وجود ارائه سند در ادبیات خاطره گفت: برای جمع‌آوری اسناد از‌ جمله عکس‌‌ها زمان زیادی صَرف شد اما با وجود همه سختی‌ها تا آنجا که می‌شد جنبه استنادی کتاب را با ارائه پی‌نوشت‌های تکمیلی و ارائه اسناد و عکس‌ها تکمیل کردم.
 
بهبودی درباره تدوین پرسش‌ها با وجود منابع اندک در زمینه خاطره با موضوع اطلاعات جنگ اظهار کرد: درباره کارهای این چنینی پیش از آغاز گفت‌و‌گو با راوی، جلسه معارفه برگزار می‌کنم و بعد از آگاهی از چند و چون مطالب راوی، پرسش‌ها را تدوین می‌کنم. من جز در زمینه‌های تخصصی از منابع استفاده نمی‌کنم. مصاحبه‌کننده باید برای طراحی پرسش‌های مختلف توانایی داشته باشد.
 
این نویسنده درباره دلایل گزینش برخی از خاطرات راوی «پوتین قرمز‌ها» ادامه داد: من ترجیح می‌دهم در خاطره‌نویسی هم مانند رمان، روایت داستانی داشته باشیم. بهره‌گیری از شیوه‌های داستان‌نویسی قطعاً به جذابیت کار می‌افزاید. بدیهی است که چارچوب مستندنگاری را حفظ می‌کنم. راوی «پوتین‌ قرمز‌ها» با توجه به شرایط شغلی در شرح خاطرات خود دست به انتخاب می‌زد، بنابراین من را از ایجاد روایت پیوسته دور می‌کرد با این همه سعی کردم ارتباط بین فصل‌ها را حفظ کنم و روایت‌های منفک ارائه ندهم.
 
بهبودی افزود: با توجه به ممنوعیت ورود من به برخی از مسائل به‌‌عنوان نویسنده تصمیم گرفتم فقط به مضامین مهم بپردازم که در نهایت «پوتین‌ قرمز‌‌ها» در 36 فصل و در 391 صفحه نهایی شد.
 
وی گفت: بخشی از خاطرات این کتاب، نتیجه گفت‌و‌گو‌‌‌های خارج از جریان اصلی مصاحبه من با راوی است. موضوعات جذابی که با تأیید آقای بشیری به مجموع گفت‌و‌گو‌ها اضافه شد.