به گزارش خبرگزاری کتاب ایران‌(ایبنا) نشست بررسی سه كتاب «همه سیزده‌سالگی‌ام»، «او نگاهش را به ارث گذاشت» و «روز‌های بی‌آئینه» پیش از ظهر امروز (16 اردیبهشت‌ماه) با حضور گلستان جعفریان، نویسنده این آثار، محمد قبادی،‌ نویسنده حوزه ادبیات پایداری، منیژه لشگری، راوی کتاب «روز‌های بی‌آئینه» و آذر خزایی، منتقد در غرفه انتشارات سوره مهر برگزار شد.
 
قبادی در معرفی سه کتاب گلستان جعفریان گفت: هر سه کتاب در عرصه ادبیات تولید شده است. کتاب زندگی‌نامه شهید آبشناسان، روایت مستند فرماندهان برای گروه سنی مشخص است. نویسنده در «او نگاهش را به ارث گذاشت» غیر مستقیم به جنگ نگاه کرده بنابراین این کتاب در زمره آثار جنگ تعریف نمی‌شود. جنس هر سه کتاب با یکدیگر متفاوت و به‌نظر می‌رسد که فقط از یک منظر می‌توان‌ها آن‌ها را خاطره‌نگاری تعریف کرد.  
 
وی در تحلیل جریان نگارش کتاب «روز‌های بی‌آئینه» افزود: جعفریان در کتاب غرق شده است به‌طوری که 70 صفحه ابتدایی با سایر بخش‌های کتاب متفاوت است و از فصل 6 به‌بعد کتاب قوام و ساختار مشخص‌تری پیدا می‌کند. نویسنده دست‌وپا می‌زند که از خاطرات خارج شود؛ راوی نیز تلاش می‌کند تا واقعه اصلی را مطرح کند؛ البته اگر عنصر صمیمیت را حذف کنیم اصل موضوع مطرح نخواهد شد.
 
این کارشناس حوزه «ادبیات پایداری» در تشریح تفاوت کتاب «روزهای بی‌آئینه» با «همه سیزده‌سالگی‌ام» ادامه داد: کتاب «روزهای بی‌آئینه» روایت زنانه توام با حیا و سکوت است؛ در حالی‌که در کتاب «همه سیزده‌سالگی‌ام» نویسنده با شخصیتی زیرک و باهوش و صاحب درک سیاسی و مذهبی مواجه است که موجب شده ذهن تحلیل‌گری پیدا کند. بنابراین به‌نظر می‌رسد که کار جعفریان در نگارش کتاب «همه سیزده‌سالگی‌ام» در مقایسه با «روزهای بی‌آئینه» سخت‌تر باشد. مجموعه کتاب‌های جعفریان را می‌توان از منظر مردم‌شناسی، جامعه‌شناسی و روانشناسی بررسی کرد.

برای مظلومیت خودم گریه می‌کنم
لشگری گفت: نقطه مثبت این اثر زاویه دید زنانه آن است. «روز‌های بی‌‌آئینه» متن روان و خوشی‌خوانی دارد و روایت تک بُعدی نیست. افتخار می‌کنم هر دو اسطوره هستیم و به نظر من شهید لشگری با همه شهدا متفاوت است. تا لحظه آخر تاکید کرد که فقط برای دفاع وارد جنگ شده است. من در 38 سال زندگی مشترک نقش یک مرد را پیدا کردم. همه آرزو‌های من بعد از جنگ به بغض و کینه و حسرت تبدیل شد؛ گاهی برای مظلومیت خودم گریه می‌کنم. به نظر می‌رسد که به زنان و خانواده‌هی شهدا توجه نمی‌شود.
  
من داستان‌نویس هستم
جعفریان اظهار کرد: من داستان‌نویس هستم و آثارم به هیچ‌وجه در زمره تاریخ شفاهی قرار نمی‌گیرد. برای نگارش کتاب «روز‌های بی‌‌آئینه» بعد از  ایجاد ساختار و جزئیات را در جریان روایت از روای دریافت کردم. نزدیک به یکسال نگارش این کتاب به پایان رسید.

وی ادامه داد: کتاب در گروه خاطره‌نویسی قرار می‌گیرد. روز‌های بی‌آئینه از تخیل خالی است و ساختار مناسبی دارد. به‌ دنبال نقطه پررنگ شخصیت همسر شهید بودم برای یافتن آن مانند معدن‌چی عمل کردم؛ به‌عبارت دیگر شناخت سلوک راوی را هدف قرار داده بودم.
 
این نویسنده افزود: در جریان نگارش کتاب «همه سیزده ‌سالگی‌ام» با شخصیت پسری مواجه بودم که نترس بود؛ بنابراین به دنبال کشف ریشه‌های شکل‌گیری این شخصیت بودم. دختر شهید آبشناسان به دلیل برداشت برخی نسبت به شخصیت این شهید حاضر به مصاحبه نشد. وی معتقد است که جامعه با زوایای  شخصیت پدرش آشنا نیست و «رِنجر» تنها تعریف جامعه از این شهید است. بعد از انتشار کتاب، دختر شهید تمایل خود را برای مصاحبه اعلام کرد.  

«روز‌‌های بی‌آئینه» خاطره شفاهی نیست
خزایی گفت: به نظر می‌رسد که جعفریان در مقام نویسنده «روز‌‌های بی‌آئینه» به خوبی به راوی نزدیک شده و بنابراین کتاب از جذابیت قابل توجهی برخوردار است؛ متن بسیار روان نیز از دیگر ویژگی‌های این کتاب به حساب می‌آید. «روز‌‌های بی‌آئینه» خاطره شفاهی نیست و روایت و نگارش این کتاب با زوایه دید زنانه ارائه شده است. هر دو شخصیت این کتاب اسطوره هستند.

سی‎اُمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران با شعار «یک کتاب بیشتر بخوانیم» و با ریاست سیدعباس صالحی از 13 تا 23 اردیبهشت در مجموعه نمایشگاهی شهر آفتاب میزبان علاقه‌مندان به کتاب و کتابخوانی خواهد بود.