به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، مردم کشور «انگلیس» پس از چهار ماه بحث و جدل روی خروج کشورشان از اتحادیه اروپا  پنجشنبه به پای صندوق‌های رأی رفتند و به خروج خود از اتحادیه اروپا رأی مثبت دادند.

«فیلیپ پولمن» در این باره به مجله «گاردین» گفت: «هزار دلیل برای انجام این کار وجود دارد. متأسفانه ما دچار این توهم شده‌ایم که ملت بزرگی هستیم زیرا پس از جنگ جهانی دوم احساس کردیم قدرت بزرگی هستیم. به همین دلیل هم از پیوستن به سازمان «زغال‌سنگ و فولاد اروپا» در سال 1951 سرباز زدیم. همین توهم ما در باره بزرگی خود سبب شد که احساس کنیم پس از اتفاقاتی که در سال 1958 در «سوئز» رخ داد ما نیازی به پیوستن به توافقنامه «رم» که منجر به تشکیل جامعه اقتصادی اروپا موسوم به «بازار مشترک» شد نداریم.
سپس «شارل دو گل» ما را از پیوستن به اتحادیه اروپا بازداشت. خدا می‌داند وی چرا مخالف این موضوع بود اما رفتار او جای تعجب ندارد زیرا در طول جنگ با کشور ما بسیار بد بود.

اما اگر زودتر به اتحادیه اروپا می‌پیوستیم فرصت بهتری برای تأثیرگذاری بر روند توسعه قاره اروپا داشتیم و بیشتر از حالا در آن احساس امنیت می‌کردیم. اما در عوض خود را فریب دادیم که ارتباطات قوی توسط «وینستون چرچیل» با دنیا برقرار کردیم و از خاطرمان رفت که این آمریکا بود که به ما در ایجاد این روابط بسیار کمک کرد. 

سپس به یک میلیاردر استرالیایی اجازه دخالت در رسانه‌های کشورمان را دادیم. البته پیش از این نیز در ماجرای «Zinoviev» رسانه‌های ما دچار فساد شدند. (چهار روز پیش از انتخابات سال 1924 در انگلیس روزنامه «دیلی میل» نامه‌ای تقلبی از طرف حزب بین‌المللی کمونیست حاضر در مسکو خطاب به حزب کمونیست بریتانیا نوشت و در آن هشدار داده بود به کار آمدن حزب کار انگلیس سبب افراطی‌گری در طبقه متوسط جامعه خواهد شد.)

همان‌طور که گفتم دلایل زیادی برای این موضوع تلخ وجود دارد اما دلیل اصلی این است که «دیوید کامرون»، نخست‌وزیر کشور تلاش کرد رضایت حزب خود را به دست آورد بنابراین پیشنهاد این همه‌پرسی را داد. به نظر من چنین چیزی بسیار بی‌معنی است. ما نمایندگان مجلس را انتخاب می‌کنیم تا وقت و منابع کافی برای تصمیم‌گیری داشته باشند و نباید تصمیماتی بگیرند که به ضرر ملت در جامعه جهانی باشد. کار ما نباید به اینجا کشیده می‌شد. کشور ما نیاز به تغییر دارد اما چه کسی باید این کار را انجام دهد؟!

به نظر من وظایف نویسندگان در این برهه زمانی بسیار حیاتی است. نویسندگان باید تلاش کنند با نوشتن آثاری در این باره  مردم کشور را آگاه کنند که سیاستمداران ما در حال انجام چه کاری هستند. مردم حق دارند بدانند لزوم ایجاد یک همه‌پرسی برای مردم بدان معنا نیست که به آنها حق انتخاب داده‌اند!»