کتاب «خودزندگینامه، سفر و هویت فراملی» که به بررسی سفرنامههای «مهاتما گاندی»، «جواهر لعل نهرو» و «اقبال لاهوری» میپردازد در تلاش است تا نشان دهد چگونه این سه اندیشمند برای شناخت خویشتن به سیر و سفر پرداختهاند.
در دو بخش نخست کتابه که با نکتهگوییهای نویسندگان مطرح همراه است، «مجید» نشان میدهد که این سه چهره مطرح را میتوان از طریق سنت سفرنامهنویسی شناخت؛ نوشتههایی که نشان میدهد برای رسیدن به قلههای سیاست و شناساندن خود آنها به ناگزیر به سفر پرداختهاند.
همچنین نویسنده کتاب در پسزمینه بررسی این نوشتارها به اندیشههای فلسفی و روند رشد تفکر این اندیشمندان پرداخته و نشان میدهد که میان آنها و دیگر اندیشمندان سفر کرده تفاوتهای روشنی وجود دارد. او درباره این تفاوتها میگوید، «تقدسگرایی از ویژگیهای گاندی است و سفرنامه نهرو گرایش او را به سکولاریسم نشان میدهد در حالی که اقبال در جستجوی مدرنیتهای مناسب برای جامعهای اسلامی در حال ظهور است. هر سه آنها از طریق سفر به درکی از قدسیت میرسند که برای منطق و استدلالات آنان اهمیت بسیار دارد؛ هر چند هر کدام به روش خود به آن دست یافتهاند.
«مجید» تصریح میکند که نهرو در برابر خودناشناسی هندیان خود را مورد بازخواست قرار میدهد این درحالی است که اقبال نه تنها به عنوان یک شاعر خودساخته شناخته میشود بلکه در مورد بازخواست قرار دادن دیگران بسیار توانمند است.
نظر شما