علیرضا بهرامی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ضمن ابراز تأسف از درگذشت احمدرضا احمدی عنوان کرد: اگر بخواهیم بارزترین ویژگی شعری شاعران را نام ببریم باید بیش از توجه به نوآوری و شعر متفاوت سرودن آنها به تمایز نگاه شعری و اسلوبی که عرضه می‌کنند بنگریم. احمدی استاد بی‌قید و شرط سهل‌وممتنع‌نویسی بود. گاه شعرش آن قدر ساده بود که مخاطب در اطلاق نام شعر به آن تردید می‌کرد و گاهی چنان بود که گویی در خلوت خود و در حالیکه سرب در قلم دارد نوشته و نمی‌توان معنای واقعی کلامش را دانست.

دبیر جایزه شعر خبرنگاران با بیان اینکه احمدی در طریق شعری خاص خود شعر می‌نوشت و بر آن ممارست می‌کرد، گفت: وقتی شاعری نیم قرن در یک شیوه شعر می‌گوید ایدئولوژی ذهنش بر آن استوار می‌شود. در بسیاری از دوره‌ها از جمله در دوران قبل از انقلاب که حزب توده تعیین می‌کرد کدام شعر موفق و کدام ناموفق است، قالب شعری موردعلاقه احمدرضا احمدی موردبی‌مهری قرارگرفت ولی در حوالی دهه 80 دوباره جوانان به شیوه شعری وی ابراز علاقه کردند.

وی همچنین به دیدارها و معاشرت‌های فروغ فرخزاد و احمدرضا احمدی اشاره کرد و افزود: این دو تأثیر زیادی بر شعر هم داشتند و حتی می‌توان خیال‌انگیزی کرد که اگر فروغ در سن پایین نمی‌مرد شاید بیشتر تحت تأثیر گفت‌وگوهایش با احمدی قرارمی‌گرفت. فروغ در چند دفتر نخست شعری خود به وزن مقید بود و احمدی را تشویق می‌کرد از وزن فاصله نگیرد؛ اما شاید یکی از دلایلی که کم‌کم فروغ در دفاتر بعدی از وزن شعری فاصله گرفت مصاحبت و گفتارهای احمدی بوده است.

دبیر جایزه شعر خبرنگاران همچنین گفت: احمدرضا احمدی یکبار در سال 87 در سومین دوره جایزه شعر خبرنگاران برگزیده بخش یک عمر دستاورد شعری شد و نیز سال 99 و دوره پانزدهم این جایزه کتاب وی با نام «بادها بر بستر کلمات می‌دوند» برگزیده کتاب سال این جایزه شد.