برنده جایزه 2014 شاکتی باهات هند از فقدان زیرساخت‌های ادبی و نیز ضعف در صنعت نشر پاکستان می‌گوید و تأکید می‌کند ناشران انگلیسی‌زبان از معدود ناشران اردوزبان در این کشور ضعیف‌تر عمل می‌کنند. در همین حال هرچند در سریلانکا با ادبیات مخالفت می‌شود اما جنب و جوش ادبی خوبی در این کشور وجود دارد.
فینالیست جایزه ادبی DSC 2015 که بزرگ‌ترین جایزه ادبی جنوب آسیا محسوب می‌شود همچنین گفت ناشران انگلیسی‌زبان از استانداردهای حداقلی پایین‌تر هستند.
نویسنده پاکستانی که به سؤالات ایمیلی IANS پاسخ می‌داد در مورد زندگی یک نویسنده در پاکستان گفت: شرایط فرق می‌کند. اگر برای تلویزیون بنویسید وضعتان خوب خواهد بود اما واقعیت این است که اغلب نویسندگان پاکستانی به شغل دیگری هم مشغول هستند تا گذران زندگی کنند. به گفته وی این موضوع در کشورهای ثروتمند کاملاً متفاوت بوده و به دلیل پشتیبانی همه‌جانبه از نویسندگان این معضل وجود ندارد یا خیلی کم است اما چنین چیزی در پاکستان به عنوان هنجار پذیرفته‌نشده است و نویسنده باید دخل‌وخرج زندگی خود را از راه‌هایی غیر از نویسندگی دربیاورد.
گفتنی است بلال تنویز با رمان «پراکندگی بزرگ وحشت انگیز» در کنار «جومپا لاهیری»برنده پولیتزر با رمان «دشت»، کامیلا شمسی مقیم لندن با رمان «خدا در هر جا»، «رومش گانه سه کرا» نویسنده ساکن لندن که دو دهه پیش فینالیست جایزه من بوکر شده بود برای رمان ترجمه‌شده خود از زبان اردو بنام «اوج تلفن» و نویسنده هندی «شمسور رحمان فاروقی» با کتاب آینه زیبایی؛ جزو فینالیست‌های 2015 جایزه 50 هزار دلاری DSC هستند.
جایزه DSC که پنجمین سال خود را پشت سر می‌گذارد به بهترین رمان یک نویسنده آسیای جنوبی (از هند، پاکستان و سریلانکا) که به انگلیسی ترجمه شده، بیش از 50 هزار دلار جایزه می‌دهد.
اما برعکس پاکستان، در سریلانکا جنب و جوش ادبی بسیار پررنگ‌تر است، هرچند ادبیات اغلب با مخالفت روبرو می‌شود.
نویسندگانی مانند «گونه‌سه‌که‌را»/ Gunesekera با نوشتن از گذشته سعی می‌کنند سنت‌ها را حفظ کنند. وی می‌گوید ادبیات در سریلانکا متنوع و پرانرژی است اما مخالفان باهدف تقلیل، پرزور شده‌اند و بیان ادبی توسط این گروه به حیله گری تبدیل‌شده است.
وی می‌گوید جهان خلاقانه نوشتن و جدی خواندن از انتشار اولین کتابم (ماه پلید ماهی) در سال 1992 بدین طرف تغییر کرده و در طول 10 سال اخیر بهبود پیوسته‌ای را شاهد هستیم و نویسندگان جدید در داخل و خارج کشور ظهور و بروز یافته‌اند.
البته خود «گونه‌سه‌که‌را» که ساکن لندن است عجله‌ای برای بازگشت به سریلانکا را ندارد. وی که بسیاری از رمان‌های خود را داخل کشور نوشته می‌گوید مکان‌ها و آدم‌ها عوض شده‌اند و حتی سفر کامل به سریلانکا نمی‌تواند فعلاً کمکی کند. وی از پتانسیل ادبی سرشار در شبه‌قاره می‌گوید که باعث شد تا مسئولان ادبی جایزه‌ای مانند DSC را راه اندازی کنند.
در همین رابطه «منهاند نارلله» از بنیان‌گذاران جایزه DSC می‌گوید با توجه به اهمیت رو به رشد آسیای جنوبی در چشم‌انداز جهانی، برخی از بهترین استعدادها در حال نوشتن در همین منطقه هستند که از فرهنگ، مردم، امیدها و آرزوهای خود در قالب داستان می‌گویند و می‌نویسند.
«ککی دارو والا»/ Keki Daruwalla رئیس هیئت‌داوران جایزه DSC می‌گوید رمان‌های برگزیده، فرهنگ سیاسی- اجتماعی و مسائل روز را در قالب داستان آورده و روایت کرده‌اند. وی که خود شاعر و نویسنده داستان کوتاه مقیم دهلی‌نو است، معتقد است رمان‌های جایزه DSC از کشورهای مختلف در دوره‌های زمانی مختلف شکل‌گرفته‌اند و در مجموع هویت جمعی شبه‌قاره را شکل داده و موضوعات مختلفی را به خوانندگان معاصر عرضه می‌کنند.
برندگان پیشین جایزه DSC به ترتیب، رمان‌نویس اهل کراچی- نقوی- با کتاب پسر خانه ، شهان کاروناتیلاکا از سریلانکا با رمان مرد چینی، جیت تایریل هندی با رمان نارکوپولیس و سیروس می‌ستری با رمان «تاریخچه نعش‌کش» بوده‌اند.
کد مطلب : ۲۱۵۵۵۰
https://www.ibna.ir/vdcfttd0xw6dyta.igiw.html
