توهین و تمسخر به کتاب و ادبیات و اندیشه دیگر حالتی سریالی گرفته است. از توهین به نویسندگان ایرانی و شاهنامه بگیرید تا تمسخر مطالعه و کتاب، همه محصول دورانِ جدیدی است که آدمها برای دیده شدن به هر وسیلهای دست و پا میزنند.
از وقتی ادبیات جدی و اصیل هرچه بیشتر به محاق رفت، طنز متفکرانه کمرنگ شد و نگاه سانتیمانتال و توأم با شیفتگی به پدیدهها جای نگاه و تفکر واقعاً نقادانه را گرفت، جماعتی پیدا شدند که با مقادیری شهرت و اعتمادبهنفس و البته خوشمشربی با اهالی ادبیات و رسانه، عرصه ادبیات را فتح کردند و شعر و داستان و ترجمه به چاپ رساندند. اینجور ادبیاتیشدن نمودیست از بحران ادبیات در جامعه امروز ما.
