سرویس استانهای خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): در روزگاری که توسعه پایدار نیازمند همافزایی دانش، فرهنگ و اراده مردمی است، گاه یک فرد نیکاندیش با تکیه بر مطالعه و آگاهی میتواند چراغی روشن در مسیر پیشرفت یک منطقه کمبرخوردار بیفروزد. داستان زندهیاد «خداکرم سهرابی»، عضو پیشین شورای اسلامی روستای یادگار خاوه در شهرستان دلفان، نمونهای درخشان از این حقیقت است؛ مردی که سه دهه پیش با نگاهی ژرف و مطالبهگری فرهنگی، بنای توسعهای را پیریزی کرد که امروزه ثمر داده است.
مطالبهگری برآمده از مطالعه زندهیاد خداکرم سهرابی اکنون به نتیجهای بزرگ منتهی شده است که میتواند عاملی برای تحول در منطقهای کمتر توسعهیافته باشد. سندی که به دست ایبنا رسیده، نشان میدهد وی در سال ۱۳۷۴ پیگیر احداث سد «تاج امیر» بوده است؛ سدی که سرانجام روز پنجشنبه سوم مهرماه ۱۴۰۴ با دستور وزیر نیرو و حضور مقامات ملی و استانی افتتاح شد.
زندهیاد سهرابی کتابخانهای با بیش از سه هزار جلد کتاب داشت؛ مجموعهای بینظیر که بعدها به مسجد صاحبالزمان روستای «یادگار» دلفان اهدا شد. زمینی که مسجد بر آن بنا شد، توسط پدرش وقف شد و خود سهرابی به همراه جمعی از اهالی، بانی ساخت آن شدند. کتابخانه مسجد به نام «علامه طباطبایی» نامگذاری شد.
در گفتوگویی با «یزدان سهرابی»، مدیرعامل بنیاد خیرین دانشگاه پیام نور کشور، فرزند زندهیاد «خداکرم سهرابی» داشتیم. وی از تلاشهای فرهنگی خانواده و آرزوی دیرینهاش برای احداث کتابخانهای مستقل در کنار مسجد سخن گفت.
وی با اشاره به نقش پدر مرحومش در مطالبهگریهای اجتماعی و فرهنگی، از جمله احداث سد و توسعه کشاورزی مکانیزه، تأکید کرد که ریشه بسیاری از این اقدامات در فضای دانایی و آگاهیای بوده که کتابخانه خانوادگیشان فراهم کرده است.
سهرابی افزود: کتابخانهای با عنوان علامه طباطبایی داریم که فعلاً بهصورت موقت در مسجد صاحبالزمان فعالیت میکند. این مسجد در سال ۱۳۷۶ با همت پدر مرحومم و کمک دیگران احداث شد. اکنون کتابها در مسجد نگهداری میشوند، اما ساختمان اصلی کتابخانه قدیمی و غیرقابل استفاده شده است. هدف ما احداث کتابخانهای مستقل در کنار همین مسجد است؛ زمینی به وسعت ۱۰۰۰ متر مربع مشخص شده و آماده ساخت است.
وی ادامه داد: در کنار مسجد، مدرسه ابتدایی و دبیرستان نیز وجود دارد و دانشآموزان زیادی در این منطقه هستند. امیدواریم بتوانیم منابع مالی لازم را تأمین کنیم تا این هدف خیر کامل شود. کتابخانهای که نهتنها محل مطالعه باشد، بلکه بهصورت یک مجتمع فرهنگی شامل سالن مطالعه، بخش کودک، بازیهای فکری و فضای آموزشی عمل کند.
سهرابی با یادآوری خاطرات شیرین اعضای قدیمی کتابخانه گفت: بسیاری از کسانی که در گذشته عضو این کتابخانه بودند، امروز در جایگاههای مهمی در استان و کشور قرار دارند. این کتابخانه تأثیر زیادی در ارتقای فرهنگ، علم و معرفت داشته و امیدواریم مسئولان توجه بیشتری به آن داشته باشند.
عضو هیئت امنای بنیاد علم و فناوری کشور با تاکید بر اینکه هر زمان که به کتاب و کتابخوانی توجه شود، فرهنگ مردم ارتقا پیدا میکند؛ افزود: هر جا کتاب باشد، پیشرفت نیز هست، متأسفانه فضای مجازی بچهها را از کتاب دور کرده، در حالیکه لمس کتاب و دیدن آن تأثیر عمیقی دارد. حتی از نظر بینایی هم نگاه مداوم به صفحه گوشی چشم را ضعیف میکند.
سهرابی با اشاره به اینکه این کتابخانه در گذشته منشأ مطالبهگریهای زیادی از جمله در حوزه کشاورزی، راهسازی و توسعه مکانیزه کشاورزی بوده است افزود: همه اینها به برکت کتاب و دانایی است.
وی با اشاره به پیگیریهای انجامشده برای تأمین منابع کتابخانه گفت: کتابهای موجود قدیمی و فرسوده شدهاند. پیگیریهایی از طریق اداره کل کتابخانههای عمومی استان لرستان انجام دادیم. چندین بار مسئولان در دورههای مختلف بازدید داشتند، اما متأسفانه هیچ اقدامی صورت نگرفت؛ نه قفسهای دادند، نه کتابی، نه بودجهای. حتی برای تأمین مصالح ساختمانی هم تلاش کردیم، اما توجهی نشد. شاید اگر پدرم زنده بود، این پروژه تاکنون به نتیجه رسیده بود.
سهرابی با تأکید بر اینکه این آمادگی وجود دارد که زمین برای احداث کتابخانه اهدا شود، افزود: آرزوی دیرینه من و دیگر برادرانم، احداث این کتابخانه است. امیدوارم بتوانیم این مسیر را ادامه دهیم و یاد پدر عزیزمان را در این مسیر فرهنگی زنده نگه داریم.
به گزارش ایبنا؛ داستان زندهیاد خداکرم سهرابی، نماد روشنی از پیوند دانایی و مطالبهگری در مسیر توسعه است؛ مردی که با تکیه بر کتاب و آگاهی، بنای «سد تاج امیر» را سه دهه پیش در ذهن خود ترسیم کرد و امروز ثمره آنرا مردم منطقه دلفان میچشند. اکنون فرزند او، یزدان سهرابی، با همان روحیه فرهنگی و اجتماعی، آرزوی دیرینه احداث کتابخانهای مستقل را دنبال میکند؛ کتابخانهای که میتواند به یک مجتمع فرهنگی پویا برای نسل جدید تبدیل شود.
در شرایطی که زمین مناسب، انگیزه مردمی و سابقه فرهنگی غنی فراهم است، تنها حلقه مفقوده این پروژه، توجه و حمایت مسئولان ملی و استانی است. بیتردید، تحقق این آرزو نهتنها ادای دین به میراث یک خانواده نیکاندیش است، بلکه گامی مؤثر در ارتقای فرهنگ، آموزش و امید در منطقهای کمبرخوردار خواهد بود. اکنون زمان آن رسیده که مسئولان با نگاهی مسئولانه و آیندهنگر، این مطالبه فرهنگی را جدی بگیرند و با تأمین منابع لازم، چراغی دیگر در مسیر توسعه پایدار روشن کنند.
نظر شما