به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بیرجند، در این نشست، مهرداد محمدنژاد، فعال فرهنگی، با اشاره به تصویری که اغلب ایرانیان از ویتنام در ذهن دارند، گفت: نام ویتنام برای بسیاری از ما با جنگ گره خورده است و آنچه از این کشور میدانیم محدود به فیلمهای جنگ ویتنام است.البته برنج ویتنامی نیز برای نسل های قدیمیتر خاطره انگیز است.
وی افزود: اما کتاب موآ فرصتی فراهم میکند تا از دریچهای تازه و به دور از کلیشهها، این کشور شرقی را بشناسیم.
وی با تأکید بر مهارت منصور ضابطیان در روایتگری افزود: نویسنده با نثری روان، تیزبینی مثالزدنی و اشتیاقی عمیق به شناخت سرزمینها، تجربیات و مشاهدات خود از مردم و محیط زندگیشان را به گونهای به تصویر کشیده که خواننده را نهتنها به شناخت بهتر ویتنام، بلکه به لمس فضای فرهنگی و اجتماعی آن نزدیک میکند.
این فعال فرهنگی خاطرنشان کرد: انتخاب عنوان موآ که در زبان ویتنامی به معنی باران است، نشان از توجه نویسنده به ظرافتهای فرهنگی و جغرافیایی این سرزمین دارد.
وی در ادامه گفت: علاوه بر باران، غذا و موتورسیکلت جایگاه ویژهای در فرهنگ بومی این کشور دارد به طوری که از اسم غذاها در نام گذاری فرزندان و خیابانها استفاده می کنند و نویسنده در کتاب به این سه کلیدواژه یعنی باران، غذا و موتورسیکلت توجه خاصی داشته است.
محمدنژاد در پایان اظهار داشت: آقای ضابطیان در این سفرنامه تلاش کرده است با ترکیب روایتهای شخصی و مشاهدهمحور، خواننده را در یک سفر واقعی شریک کند و حس کنجکاوی او را برانگیزد اما با وجود جذابیت بالای کتاب، در برخی بخشها تمرکز بیش از حد بر جزئیات روزمره و نبود تحلیلهای عمیقتر درباره تاریخ و فرهنگ ویتنام باعث شده است که اطلاعات ارائه شده در سطح تجربههای شخصی نویسنده باقی بماند.
نظر شما