به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، دیروز (۹ تیر) خبر درگذشت مرتضی کاخی، دیپلمات سابق، شاعر، پژوهشگر و ویراستار برجسته ادبیات معاصر ایران، منتشر شد و موجی از اندوه را در میان اهالی ادبیات به راه انداخت. در خبر اولیه، که توسط یکی از رسانه‌ها منتشر شده بود، زمان درگذشت او خرداد ۱۴۰۴ اعلام شد، اما پیگیری‌های ایبنا نشان داد که این تاریخ نادرست است. بر اساس اطلاعات تأییدشده توسط دکتر سلمان ساکت، که با خواهرزاده کاخی، خانم دکتر سعیدی، گفت‌وگو کرده بود، و همچنین پیگیری‌های خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) از وب‌سایت بهشت رضا (ع) مشهد، مشخص شد که کاخی در تاریخ ۲۳ مهرماه ۱۴۰۳، یعنی حدود ۹ ماه پیش، درگذشته است. او در سکوت کامل خبری در قطعه‌ای معمولی از آرامگاه بهشت رضا (ع) مشهد به خاک سپرده شده و حتی در قطعه نام‌آوران این آرامگاه نیز جای نگرفته است.
مرتضی کاخی، متولد ۲۵ آبان ۱۳۱۷ در محله باغ‌سلطانیه تربت حیدریه، یکی از چهره‌های برجسته ادبیات معاصر ایران بود. او که تحصیلات خود را در رشته حقوق و علوم سیاسی به پایان رساند، اگرچه در عرصه دیپلماسی و مذاکرات مهمی چون عهدنامه الجزایر نقش‌آفرینی کرد، اما بیش از هر چیز به‌عنوان شاعر، پژوهشگر و حامی ادبیات شناخته می‌شود. به گفته دکتر بهرام پروین گنابادی، کاخی سه سال پیش به دلیل بیماری از تهران به مشهد نقل مکان کرده بود و در سال‌های پایانی عمر با بیماری آلزایمر دست‌وپنجه نرم می‌کرد. هرمز همایون‌پور، مترجم و سردبیر فصلنامه «نقد و بررسی کتاب تهران»، نیز از شدت گرفتن بیماری او در سال‌های اخیر سخن گفته بود. کاخی در حوزه ادبیات، میراثی غنی و ماندگار از خود بر جای گذاشت. مجموعه «روشن‌تر از خاموشی» (گزیده شعر امروز ایران از ۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷) یکی از مهم‌ترین آثار اوست که با دقت و وسواس، تصویری جامع از شعر معاصر ایران ارائه می‌دهد. «آنتولوژی شعر معاصر ایران» نیز گواهی بر عمق دانش و تعهد او به شعر پارسی است. او همچنین با تدوین «باغ بی‌برگی»، یادنامه‌ای ارزشمند برای مهدی اخوان ثالث، دوستی دیرینه و ارادت خود به این شاعر بزرگ را جاودانه کرد. کاخی در سال ۱۳۸۷ با مقاله «یادی از آنکه مثل هیچ‌کسی نیست» در مجله گوهران، و در سال ۱۳۹۲ با پیشنهاد نام‌گذاری هفته نخست فروردین به‌عنوان هفته شعر، نشان داد که چگونه می‌توان با نگاهی نو به ادبیات، آن را در جامعه زنده نگه داشت.
نظرات