به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اراک، ایرج احمدی هزاوه، نویسنده، طنزپرداز و پژوهشگر، در این نشست گفت: طنز یکی از دشوارترین قالب‌های نوشتاری است. هنر طنزپرداز در کشف و بیان هنرمندانه عدم تناسب‌ها نهفته است.
وی افزود: طنزپردازی همچون راه رفتن بر لبه تیغ است؛ اگر نویسنده مهارت کافی نداشته باشد، اثرش ممکن است به فکاهی، هجو یا هزل تبدیل شود.
وی با اشاره به تفاوت گونه‌های طنز و شوخ‌طبعی، گفت: فکاهی صرفاً برای خنداندن مخاطب است؛ هجو به معنای تخریب شخصیت افراد است که نمونه‌های آن در نثر و نظم فارسی بسیار دیده می‌شود. هزل نیز استفاده از واژگان رکیک و نامتعارف است. در حالی که طنز هدفی اصلاح‌گرانه دارد و به عدم توازن‌های اجتماعی اشاره می‌کند. طنز، دارویی تلخ است که با قندی شیرین عرضه می‌شود.
احمدی هزاوه با اشاره به سابقه طنز در مطبوعات ایران افزود: نمونه‌های موفق طنز اجتماعی را می‌توان در نشریاتی چون «توفیق» و «گل‌آقا» یافت.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: مطالب این کتاب (به‌جز داستان دوم) بر اساس تجربه‌های واقعی من نوشته شده است. در قالب داستان، برخی پدیده‌های اجتماعی با زبان طنز و نگاهی انتقادی در برابر مخاطب قرار می‌گیرد.
این طنزپرداز افزود: اگرچه داستان‌های کتاب باعث لبخند مخاطب می‌شوند، اما همان‌طور که طنز ذاتاً با تضاد و تناقض همراه است، درون‌مایه این نوشته‌ها نیز دوگانه‌نگری را بازتاب می‌دهد.
به گزارش ایبنا، کتاب «دردسر در قطار درجه دو اراک – اهواز» شامل پنج داستان کوتاه طنز است که در ۹۴ صفحه، به قطع رقعی و شمارگان ۵۰۰ نسخه توسط انتشارات «دده» در اراک منتشر شده است.
تا کنون از این نویسنده آثاری چون «روزه کله گنجشکی»، «اتوبوس هزاوه»، «آن زمستان سرد»، «حمام خزینه‌ای»، «هزاوه خاستگاه امیران»، «کفش‌ها و آدم‌ها» و «اراک قرن پانزدهم» منتشر شده است.
نظر شما