به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، امکان امرار معاش از راه نویسندگی از موضوعات مهم مطرح در حوزه ادبیات داستانی ایران است. در ارتباط با این موضوع پرسشهایی از این دست پیش میآید که آیا در ایران میتوان نویسندهای حرفهای و تماموقت بود و تنها از راه داستاننویسی امرار معاش کرد؟ آیا در همهجای دنیا نویسندگی کاری تماموقت است یا فقط در تعدادی از کشورهای جهان، امکان گذران زندگی از راه نویسندگی وجود دارد؟ و نیز این پرسش که آیا اجبار نویسنده به انجام کارهایی غیر از نویسندگی و نیز نوشتن آثار سفارشی برای امرار معاش، به کیفیت آثار او آسیب میزند و نویسنده باید بتواند تماموقت و به شکل حرفهای به نوشتن بپردازد؟ در نظر داریم در گفتوگوهایی پاسخ این پرسشها و پرسشهایی دیگر در ارتباط با این موضوع را از نویسندگان مختلف جویا شویم و ببینیم آنها خود از راه نویسندگی امرار معاش میکنند یا کار نویسندگیشان از کاری که برای گذران زندگی انجام میدهند جداست؟ آنچه در ادامه میآید نظر منیرالدین بیروتی، نویسنده معاصر، در پاسخ به برخی از این پرسشهاست.
بیروتی با تأکید بر اینکه امروزه حرفهای نوشتن در ایران، شبیه رویایی دستنیافتنی شده است، عنوان کرد: آن قدر نویسندگان درگیر مشکلات اقتصادی شدهاند که اگر تنها بخواهند نویسنده حرفهای باشند و فقط کار نویسندگی را دنبال کنند کمیتشان لنگ میزند.
این نویسنده در پاسخ به این پرسش که آیا در ایران نویسندگانی هستند که شغلشان نوشتن باشد و از این راه امرار معاش کنند، گفت: تعدادی نویسنده را سراغ دارم که کار اصلی آنها نوشتن است ولی برای امرار معاش ناچارند ویراستاری و آموزش داستاننویسی هم انجام دهند. در غیر این صورت اگر نویسندهای تنها دغدغه فرهنگ و ادبیات داشته باشد و اهل پذیرش اثر سفارشی نباشد امرار معاش و گذران زندگی برایش به منزله ریاضتکشیدن و در نهایت، جنون است.
وی همچنین در پاسخ به این پرسش که آیا حرفهای نوشتن، لزوماً به رونق ادبیات جدی و بهتر شدن کیفیت آثار ادبی کمک میکند، گفت: البته حرفهای و تماموقت بودن یک نویسنده ۵۰ درصد در بهبود شرایط بازار ادبیات و افزایش سطح کیفی آثار موثر است، چون نوشتن امری هنری و ذوقی است که با نبوغ نویسنده سروکار دارد.
این نویسنده با بیان اینکه یکی از مهمترین معضلهای بازار ادبیات در کشور ما کمسوادی اغلب نویسندگان است، افزود: حتی اگر یک نویسنده حرفهای باشد و تماموقت بنویسد اما دانش ادبی کافی نداشته باشد، نه تنها سودی برای فرهنگ و ادبیات ندارد بلکه بازار کتاب را مبتذل میکند و سطح سلیقه جامعه را نیز پایین میآورد. متأسفانه افراد زیادی پیدا شدهاند که دغدغه ادبیات و دانش و نبوغ کافی را ندارند و تنها برای معروف شدن و کسب نام، کتاب مینویسند.
وی بر ضرورت حمایت هرچه بیشتر از نویسندگان توسط ناشران و نهادهای مسئول نیز تأکید کرد و در پاسخ به این پرسش که خود او آیا تا به حال تجربه نوشتن اثری سفارشی برای امرار معاش را داشته و آیا نوشتن را بهعنوان شغل تجربه کرده، گفت: ۲۵ سال پیش به سفارش یکی از ناشران، کتابی را درباره ناصرخسرو نوشتم که به مجموعهای درباره مشاهیر ایران اختصاص داشت. این کتاب چندین بار چاپ شده و با استقبال خوبی همراه بوده ولی سهم من از عایدی این کتاب تنها ۶۰۰ هزار تومان بوده است.
از منیرالدین بیروتی آثار داستانی متعددی منتشر شده که از جمله آنها میتوان به مجموعه داستانهای «تک خشت و چند داستان دیگر»، «آرام در سایه» و «حدوث نقطهها» و رمانهای «چهار درد»، «سلام مترسک»، «بحر و نهر» و «رگ قلع» اشاره کرد.
بیروتی دوبار، یک بار برای مجموعه داستان «تک خشت» و بار دیگر برای رمان «چهار درد»، جایزه هوشنگ گلشیری را گرفته است.
نظر شما