سرویس ادبیات خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- زینب رحمانیان: بانو پروین اعتصامی از گوهران ناب دریای شعر و ادب فارسی است. وی میراث‌دار فضل و ادب پدر فرهیخته خود و یادگار تربیت خانواده اصیل ایرانی است.
بنا به گفته آشنایان و دوستان دختری شاد و آرام و متفکری درونگرا بود. از همان دوران کودکی علم و ادب را در کنار پدر و با همراهی او در محافل ادبی و شاعرانه آموخت. وی یکی از آخرین حلقۀ سلسله اشعار سنتی فارسی زبان است که قصاید خود را به تقلید از شاعران پیشین به ویژه ناصر خسرو، سروده و سخنش را با رنگ و بوی سبک عراقی زینت بخشیده است. ساختار زبانش ساده و روان است و از بزرگترین شاعرههای ایران زمین به شمار می‌آید. شعر وی آمیزه‌ای از درونمایه‌های گوناگون روزگار پیرامونش است. وی به سادگی و روشنی دیدگاههای ادبی و تعلیمی خود را در قالب ابیات، بیان کرده است. پروین شاعری هوشیار و بیدار دل بود که با جسارت تمام ناگواری‌های روزگار خود را به تصویر کشیده و فریفته رنگ و بوی ظاهری عالم دنیوی نشده است.
این بانوی فرهیخته از جمله شاعرانی است که مسایل روز را با عواطف و احساسات خود درآمیخت و در قالب‌های سنتی شعر همچون غزل، قصیده و قطعه ریخت. محتوا و مضامین شعری او بیان حال مردمان عادی و وضع نابسامان فقرا و سالخوردگان و زنان محروم جامعه و مهمتر ازآن اندیشه های اخلاقی و اجتماعی است که همه و همه مقتضای دوره زندگی اوست. وی این مضامین را از زبان توده مردم گرفته و به طرح دیدگاههای خود پرداخته است.
پروین با زبان عامیانه عصر خود از دردها و طغیانهای جامعه سخن گفته است. از واژگان و اصطلاحات و افعالی استفاده کرده است که عموم مردمش توانایی درک و فهم مطلب را داشته باشند.
عمده دغدغه پروین مشاهده روزگار پریشان و ظلم و ستم بزرگمردان سیاسی دولتی است. وی کامرانی نابخردان و ناکامی خردمندان را دیده و بی پروا زبان اعتراض گشوده است.
بیشترین شهرت وی در مناظره پردازی ادبی است که زبانزد عام و خاص است کوتاه سخن آنکه، ایران مهد ذوق و ادب است و پروین اختر تابناک این مهد است.
سه‌شنبه ۲۴ مرداد ۱۴۰۲ - ۲۱:۳۸
نظر شما