به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «تجلی نور در هنرهای سنتی ایران» نوشته حسین یاوری در ۱۹۴ صفحه از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شد.

هنرهای سنتی ایران، مجموعه هنرهای اصیل، بومی و مردمی کشورمان است که ریشه‏‌های عمیق و استوار در آداب، رسوم، سنن، عادات و اعتقادات و درمجموع فرهنگ این مرزوبوم دارد و همواره تأمین‏‌کننده بخشی از نیازهای روزمره بوده و با فرهنگ معنوی جامعه ارتباط تنگاتنگ دارد. هنرهای سنتی ایران یکی از مظاهر تمدن غنی ایران است که تفکر، علم و تلاش مؤمنانه همراه با رنج مقدس هنرمندان و هنروران را سینه‌به‌سینه از خلال تاریخ به عصر حاضر منتقل کرده تا یادگاری از مقام رفیع و روح لطیف انسان در وقت گفت‌وگو و رازونیاز با حق باشد.

در این کتاب توضیحاتی پیرامون خوش‌نویسی، نگارگری و هنرهای مرتبط، فلزکاری، هنرهای چوب، بافته‌های داری، سفال و کاشی، نساجی سنتی، صحافی و تجلید و شیشه‌گری و… آورده شده است. این کتاب به‌نوعی به تجلی نور و کشف شهودی در هنرهای سنتی پرداخته است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

شاگردان و پیروان باقوت در ایران، خط ثلث را در نوشتن قرآن و ادعیه و کتیبه های مساجد و مدارس به ‏کار برده‌‏اند. این خط در عصر صفوی در کتیبه‌نگاری کاربرد فراوان داشته و هم‌‏اکنون نیز مورد استفاده قرار می‏‌گیرد. خط ثلث با داشتن اشکال و رسوم مختلف و متنوع، میدانش وسیع و بیشتر تودرتو و درهم نوشته می‏‌شود. نمونه کامل خط ثلث، خطوطی است که در مسجد امام اصفهان و مسجد شیخ لطف‌الله اصفهان و بناهای دیگری به دست استادان مشهوری چون «علیرضا عباسی»، «علیرضا امامی» و «محمّد صالح» و «عبدالرحیم جزایری» نوشته شده و هنوز باقی است. درباره خط رقاع: این خط، فرعی از ثلث و شکسته ثلث است. در این خط، کلمات جمع‌تر و فشرده‏‌تر شده و بیشتر در عناوین و شرح بر قرآن‌‏ها، ادعیه و در قطعات به کار می‌‏رود و هنوز هم کم‌وبیش این نوع خط نوشته می‏‌شود و خطی واضح و روشن است. درباره خط محقق و ریحان: این خطوط تا دوره صفویه در نوشتن مصاحف و ادعیه کاربرد فراوان داشته است و قرآن‏‌های زیبایی به خطوط مذکور در دست است. خط محقق که از خطوط اصلی و قدیم اسلامی است دارای حروفی درشت‌اندام و واضح است و خط ریحان نوع روان‌تر، لطیف‌‏تر و ظریف‌تر آن است. درباره خطوط رُقعه و دیوانی: رقعه، تقریباً شکسته‏‌ای از خط نسخ محسوب می‏‌شود. در این خط شکل حرف‌ها را ساده و قوس‌‏ها و تمایل‌ها را کم کرده‌‏اند تا سرعت زیاد شود. ویژگی ممتاز خط رُقعی این است که گودی حروف (دور) کم و استقامت (سطح) زیاد شده است و مقصود اصلی از وضع آن، ازدیاد سرعت در نوشتن است؛ زیرا این خط بیشتر برای پیش‌‏نویس‌‏ها و نامه‌‏های تجاری کاربرد داشته است. خط دیوانی بر دو نوع است: ۱- دیوانی خفی، که معمولاً بدون حرکات و تزئینات نوشته می‏‌شود و نقطه‏‌های آن نیز به‌صورتی خاص قرار می‌‏گیرد. ۲- دیوانی جلّی، که با تمام حرکات و نقطه‌‏های مربع و تزئینات با نقطه‌‏های کوچک معمول است.