احمد یوسف‌زاده در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) عنوان کرد: ادبیات مقاومت در ایران از زمان‌های گذشته وجود داشته است. ما از زمان اشغال ایران توسط روس‌ها ادبیات مقاومت را داشتیم و در زمان مبارزات میرزا کوچک خان این ادبیات وجود داشت. در حقیقت این ادبیات از مبارزاتی که در دوره‌های مختلف تاریخ برای حفظ کشور انجام می‌شد، شروع و ایجاد شد.
 
وی با بیان اینکه برای ایرانیان ادبیات مقاومت از دیدگاه مذهبی نقطه عطفی دارد که حادثه عاشوراست و سپس قیام‌های آزادی‌خواه در دوره‌های مختلف این ادبیات را ادامه‌دار کرد، افزود: ادبیات مقاومت به طور جدی از دوران دفاع مقدس مطرح شد. با وجود اینکه از دوران دفاع مقدس دور شدیم اما ادبیات مقاومت از بین نرفته است و  این ادبیات در جنگ با داعش، مبارزات شهید سردارحاج قاسم سلیمانی با داعشیان و جنگ با گروه‌های تکفیری ادامه یافت.
 
این آزاده که هشت سال و سه ماه از دوران جوانی خود را در اسارتگاه‌های عراق گذرانده است، تصریح کرد: ادبیات مقاومت در کشورهایی که مورد تجاوز قرار می‌گیرند، خلق می‌شود. کشورهای متجاوز ادبیات مقاومت ندارند. در کشور ایران هم بخش عمده ادبیات مقاومت در دوران دفاع مقدس شکل گرفت و دوران دفاع مقدس میادین مختلفی داشت که ادبیات به آنها ورود پیدا کرد و نويسندگان قلم زدند.
 
این نویسنده ادامه داد: یکی از میادین دوران دفاع مقدس، اسارت بود که رزمندگانی به اسارت دشمن در آمدند و در برابر خواست دشمن مقاومت و ایستادگی کردند. بخش وسیعی از خاطرات این حوزه نوشته شده و من هم چند کتابی در این زمینه نوشتم که معروف‌ترین آنها «آن بیست‌وسه نفر» و «اردوگاه اطفال» است.
 
یوسف‌زاده در مورد چشم‌انداز ادبیات مقاومت گفت: لازمه ارتقای ادبیات دفاع مقدس آسیب‌شناسی است و باید قبول کنیم که این ادبیات هم نقاط مثبت و هم منفی دارد. از جمله نقاط مثبت ادبیات مقاومت این است که هنوز مخاطب دارد و ما شاهد چاپ کتاب‌های پر تیراژ در این حوزه هستیم. استقبال جوانان از کتاب‌های دفاع مقدسی که حاوی خاطرات رزمندگان است، زیاد شده و در کنار این پیشرفت آسیب‌هایی وجود دارد که لازم است مورد توجه قرار گیرد.
 
نویسنده کتاب‌های «رنج شیرین» و «لبخند در قفس» یکی از آسیب‌های موجود در ادبیات دفاع‌مقدس را خطر وحشتناک تحریف ذکر کرد و افزود: در حال دور شدن از دوران دفاع مقدس هستیم. رفته‌رفته حقایق در قلم برخی نویسندگان کمرنگ می‌شود و به نوعی به تخیل متوسل می‌شوند. مرز باریکی بین تخیل و حقیقت وجود دارد که نویسندگان دفاع مقدسی باید آن را رعایت کنند.
 
یوسف‌زاده بیان کرد: وقتی نويسنده‌ای خاطرات آزاده‌ای را می‌نویسد باید تعهد کند که عین واقعیت را بنویسد. اگر سرباز عراقی خوش‌رفتاری کرده باید آن را ذکر کند و برای خدمت به بشریت این مسائل نباید کتمان شود. نکته دیگر پرهیز از داستان‌پردازی به قصد جذب مخاطب است و اگر روایت‌ها تحریف شود و شکل واقعی خود را از دست دهد به جایی می‌رسیم که حتی برای بازگو کردن واقعیت‌ها هم اعتمادی از جانب مخاطب نخواهیم داشت.
 
نویسنده کتاب «شاید پیش از اذان صبح» با اشاره به اینکه نویسندگان دفاع مقدسی به ندرت راوی هستند، گفت: امثال بنده در دوران جنگ بودیم، حوادثی را با چشم دیدیم و تجربیاتی داریم و از آنچه تجربه کردیم و دیدیم می‌نویسیم و نویسندگانی هم هستند که نسبت به جنگ تجربه حضور ندارند و متوسل به خیال‌پردازی می‌شوند و این مسئله به ادبیات دفاع مقدس لطمه می‌زند. شهید سردار سلیمانی در یک سخنرانی در کرمان تأکید کرد که از اغراق‌گویی درباره رزمندگان پرهیز شود.
 
وی که به عنوان چهره سال هنر انقلاب اسلامی در سال 1398 معرفی شد، تصریح کرد: کتاب‌هایی که در مورد مقاومت نوشته می‌شود باید ادبیات قوی داشته باشد. از عناصر ادبی در کنار خاطرات باید استفاده شود. برخی نوشته‌ها گویی پیاده شدن صرف نوار ضبط شده مصاحبه است. برای نوشتن کتاب‌ها در حوزه مقاومت قلم باید زیبا باشد و نویسنده هم توانمند تا واقعیت‌ها با سر و شکلی ادبی و جذاب برای مخاطب تبیین شود.
 
یوسف‌زاده با اشاره به اینکه ۹۰ درصد نویسندگان کتاب‌های دفاع مقدسی بانوان هستند، عنوان کرد: اکثر این بانوان در جنگ حضور نداشتند و این خطر وجود دارد که  احساسات زنانه در دخیل و واقعیت کمرنگ شود. به هر حال باید روی قضیه تحریف ادبیات مقاومت کار شود و مرتب به نويسندگان گوشزد شود که مراقب باشند و واقعیت را در نظر بگیرند. فراموش نکنیم اسطوره، اسطوره است و لازم نیست چیزی به آن اضافه کنیم.