به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سید علی جعفری، راوی کتاب و از نیروهای لشکر فاطمیون، درباره نحوه اعزامش به سوریه و اسارتش گفت: پسرخاله‌ام مصطفی چند بار به منطقه رفته بود و به من هم پیشنهاد داد بروم. بعد از سه روز رفتم برای نام‌نویسی و به زودی اعزام شدم. هیچ وقت فکر نمی‌کردم مدافع حرم بشوم و به منطقه بروم. اولین اعزام سال ۹۲بود. آن زمان ما را از پادگان به منطقه بردند و از همان فرودگاه دمشق همه جا خراب بود. محل جنگ بیش از دو سه هزار متر از حرم حضرت زینب فاصله داشت و درگیری بسیار شدید بود. در فرودگاه ما را دسته‌بندی کردند و به منطقه فرستادند. بعد از ۵۵روز به مرخصی آمدم. دوره‌های دیگر اعزام شدم تا رسیدیم به دوره پنجم. قبل از اعرام اربعین رفتم کربلا و بعدش به منطقه رفتم. آن زمان در دمشق بودیم. چند روز در مقر ماندیم و فرستادندمان به منطقه. بعد از هفت روز دست تکفیری‌ها افتادم.

محمدرضا نصرت، نویسنده کتاب «شبح»، درباره روند نوشتن کتاب بیان کرد: کتاب به پیشنهاد ناشر نوشته شد. چون موضوع جذابی درباره فرار از زندان داشت. مصاحبه‌ها را خودم سال ۹۹انجام دادم. ۲۴روز قم بودم و با سید علی مصاحبه می‌کردیم که خیلی هم سخت پیش رفت. چون قبل از این کتاب درباره سید علی یک مستند و کتاب دیگر کار شده بود. اما آنها خیلی خوب با سید علی تا نکرده بودند و ایشان ذهنیتی که داشت، بر اساس همکاری پیشین بود. به همین دلیل کار من را در جذب اعتمادش سخت می‌کرد. چهار پنج ماه نگارش اولیه طول کشید و از کار فاصله‌ای گرفتم و سوالات را برای مصاحبه تکمیلی آماده و از استادم نظرخواهی کردم. بعد هم متن بازنویسی و تکمیل شد.

پس از بیان خاطراتی از حضور در سوریه توسط سید علی جعفری و اشاره به نحوه اسارت و افتادن در دام تکفیری‌ها، نصرت بیان کرد: به عنوان نویسنده دوست دارم فضای کار را درک کنم. به همین به سوریه رفتم و 9 هفته آنجا بودم و به مناطق در دسترس که سید علی آنجا بود سر زدم.

این نویسنده ضمن اشاره به اینکه تا الان بازخوردهای خوبی از این اثر گرفته است، توضیح داد: در زندگینامه باید صداقت رعایت شود و نویسنده حق ندارد از تخیلش استفاده کند و چیزی اضافه کند. اما در کتاب قبلی که درباره علی کار شده بود، همین نکته بدیهی رعایت نشده بود. من در این کتاب حتی به اندازه یک سیلی زدن از خودم اضافه نکرده‌ام. نقش نویسنده این است که هم در مصاحبه باید حواسش جمع باشد و کار را به درستی پیش ببرد، هم موقعی که دارد می‌نویسد، باید نکاتی را رعایت کند تا یک اثر جذاب و دراماتیک بنویسند.

نصرت در پایان گفت: نکته مهم درباره لحن کار زاویه دید است. اگر متن در حالت سوم شخص نوشته شود، مشکلی ندارد از واژه‌های وزین استفاده شود. اما در زاویه دید اول شخص باید لحن و شخصیت راوی رعایت شود. من تلاشم این بود که لحن راوی رعایت شود تا مخاطب قرابت بیشتری با راوی داشته باشد. طرح جلد نیز به نظرم خوب درنیامده و نه به اسم کتاب و نه به فضای کتاب نمی‌خورد.