از نظر داستان و فرم روایت این انیمیشن دست بالا را نسبت به دو انیمیشن قبلی این کارگردان دارد و کشش داستان بسیار بهتر از دو کار قبلی است. استفاده از لهجههای مختلف سراسر ایران در صداگذاری انیمیشن باعث ایجاد هویت ایرانی در کالبد انیمیشن شود، البته شخصیت «ببری» که یک ببر مازندران در حال انقراض را روایت میکند و صداپیشه آن هومن حاجیعبداللهی بودهاست در صداگذاری همراه با لهجه مازنی، بشدت شخصیت رحمت در مجموعه سریالی «پایتخت» سیروس مقدم را برای مخاطب یادآور میشد.
ببری در داستان استعاره از ایران و موجودات در حال انقراض آن است همانگونه که در یک سکانس وقتی ببری روی نقشه ایران خوابید به این موضوع اشاره شد. از نکات مثبت دیگر انیمیشن میتوان به نشان دادن المانهای ایرانی مثل جنگل ابر، برج میلاد، میدان آزادی، راهآهن تهران، زمینهای شالیکاری و ... که این فیلم را در دسته «گردشگری فیلم» قرار میدهد و پخش این اثر در کشورهای خارجی باعث جذب گردشگر و همچنین شناساندن منابع طبیعی و میراث فرهنگی مشهور ایران به افراد غیرایرانی میشود. مثل تمامی کارهای دیگر این کارگردان، بچه زرنگ نیز رنگ و بوی مذهبی دارد و اقتباسی آزاد از روایت امام رضا و ضامن آهو است که این تلمیح در فیلمنامه بسیار زیبا جا خوش کرده است.
برعکس سایر آثار هنری-مذهبی با افراط در روایتگری و زیادهگویی شاخصههای اعتقادی در فیلمنامه روبرو نخواهیمشد. در پایان این انیمیشن با ترکیب کاملی از فرهنگ ایرانی، هنجارهای اجتماعی و ساخت یک الگو و قهرمان مناسب برای کودکان به یکی از بهترین فیلمهای جشنواره چهل و یکم تبدیل شدهاست؛ گرچه به دلیل سیاستهای سینما و اقبال کم بخش داوری به صنعت انیمیشن، انتظار میرود جایزهای به این کار اهدا نشود.
نظر شما