معاویه از سب و لعن مولا علی(ع) بهعنوان یکی از راههای تبلیغی حکومت خود استفاده میکرد که این واقعه تاریخی دستمایه رمان «دشنام» است.
از آنجا که معاویه انسان بسیار زیرکی بود که از هر وسیلهای برای رسیدن به هدف خود، استفاده میکرد، از راههای مختلفی مانند جعل حدیث و عمل ظاهری به اسلام توانست مردم را با خود و علیه مخالفانش همراه سازد. یکی از مهمترین راههای تبلیغی او استفاده از سب و لعن بود.
بنابر نقلهای متعدد تاریخی، حکمرانان او در میان عموم و نمازهای جمعه امام علی (ع) را لعن میکردند. این سنت را معاویه بنا نهاد و عمر بن عبدالعزیز بعد از ۶۰ سال به فرمانداران خود دستور داد این سنت را ترک کرده و هرگز امام علی (ع) را لعن نکنند. این واقعه تاریخی دستمایه رمان دشنام قرارگرفته است.
این رمان با فرم، زبان و فضاسازی مناسب توانسته مخاطب را همراه خود به سفری در دل تاریخ ببرد و تماشاگر اتفاقات آن دوران باشد. این اتفاق، عامل جذاب شدن موضوعات تاریخی است و مخاطب را به حس و حال و فضای تاریخ میبرد. این اثر کتابی چندصدایی است که به روایت از زبان شخصیتهای متفاوت و نگاههای متفاوت پرداخته است.
در بخشی از این رمان میخوانیم:
«این علامات را میبیمی؟ ترابیان هر منطقه را در هم کوفته، آنها که با امیر معاویه بیعت نمودند و سب علی گفتند. باقی و الباقی را زا دم تیغ گذراندم. قرمزها رقم خونهایی است که ریخته و سبزها تعداد بیعتنامههایی است که روانه کاخ خضرای اموی ساختهام. من چون نره خرسی بر صورت این قلمرو پنجه کشیده، کمر ساییدهام حال تو که دود چراغ خوردهای بگو کداممان حق امارت دارد؟ من؟ یا این نخاله بن تفالهبن زباله؟»
رمان «دشنام» به قلم سیدمحسن امامیان در ۱۵۰ صفحه و به قیمت ۵۸ هزار تومان از سوی انتشارات کتاب جمکران راهی بازار نشر شده است.
نظر شما