به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، محمدعلی مجاهدی در این قطعه شعر که به شهیدان بی‌نام و نشان جنگ تحمیلی تقدیم کرده، آورده است:

 سوخت آن سان که ندیدند تنش را، حتی
گرد خاکستریِ پیرهنش را، حتی

 در دل شعله چنان سوخت که انگار ندید
هیچ‌کس لحظه افروختنش را حتی

حیف ازین دشت پر از لاله گذشت و نگذاشت
 برگی از شاخ گل نسترنش را حتی

داغم از اینکه نمی‌خواست که گلپوش کنند
با گل سرخ شقایق  بدنش را حتی

 داشت با نام و نشان فاصله آن حد که نخواست
بر سرِ دست ببینند تنش را حتی

 دل به دریا زد و دریا شد و اما نگذاشت
موج هم حس کند آبی شدنش را حتی

چه بزرگ است شهیدی که نهد بر دل تیغ
 حسرت لحظه سر باختنش را حتی

 نتوان گفت که عریان‌تر ازین باید بود
با شهیدی که نپوشد کفنش را حتی

دوش می‌آمد و می‌خواست فراموش کند
خاطرم، خاطره سوختنش را حتی