به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، الهه شمس: پژوهش در دانشگاه‌ها بیشتر با محور علوم و مهندسی انجام شده و به تحقیقات علوم انسانی کمتر توجه شده است. از آنجایی که دانشگاه‌ها در عرصه کاربردی کردن نتایج تحقیقات و پژوهش‌ها نقش مهمی بر عهده دارند،  شناسایی عوامل و موانع کاربردی‌سازی پژوهش‌های علوم انسانی و جلوگیری از هدر رفتن منابع کشور و ایجاد درآمد برای پژوهشگران و مراکز دانشگاهی علوم انسانی از طریق هدفمند ساختن پژوهش‌ها برای حل مشکلات بسیار حائز اهمیت است. از این رو با توجه به اهمیت جشنواره فارابی که ویژه پژوهش‌های علوم انسانی است و با توجه به اینکه عبدالحسین کلانتری، معاون وزیر علوم، تحقیقات و فناوری و دبیر سیزدهمین جشنواره فارابی است در ایبنا به سراغ او رفتیم و در این زمینه با او گفت‌و‌گویی کردیم که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:

از آنجایی‌که یک بخش از ارزیابی آثار ارسالی به جشنواره فارابی، بررسی میزان کاربردی بودن آن پژوهش است، آیا وزارت علوم برنامه‌ای برای این آثار دارد که پژوهش پژوهشگران برجسته در سطح جامعه کاربردی شود و دستاورد آن‌ها را در سطح اجتماع آورده و از نتایج و پیشنهادهای موجود در این آثار، معضلات اجتماع را حل کنیم؟
درباره جشنواره فارابی در ارزیابی آثار، شاخص کاربردی بودن، لحاظ شده است و آثاری که کاربردی بودند امتیاز ویژه خود را از آن قسمت دریافت کردند. اما اینکه ممکن است سال دیگر و سال پیش رو، این بخش ملاک و شاخص کاربردی بودن را به‌صورت پررنگ‌تری در ارزیابی آثار ببینیم درست است. فهم ما این است که تقاضای جامعه‌مان از علوم انسانی همین است.

علاوه بر این جامعه ما به بنیان‌های نظری و معرفتی جامعه حساس است. یکی از کارکردهای علوم انسانی هم همین است که می‌خواهد به لایه کاربردی هم توجه کند. یعنی مردم و حاکمیت انتظار دارند مسائلی که ما در ساحت فرهنگ، اجتماع، در بخش آسیب‌های اجتماعی، آسیب‌های انسانی کثیر و همچنین در مدل توسعه نامتناسب با شرایط جامعه ایران داریم، علوم انسانی حل کند و نسخه شفابخش و کارآمد و کاربردی برای همه آن‌ها ارائه دهد. واقعیت هم این است که ما با این نقطه فاصله داریم، یعنی یکی از محورهای تحول در حوزه علوم انسانی باید کاربردی‌سازی و کارآمدسازی آن باشد که متاسفانه با آن فاصله داریم. جشنواره فارابی با برگزیدن آثار مطلوب، حکم قطب‌نما را بازی می‌کند و اینکه آثار مطلوب چه آثاری هستند را جهت‌دهی می‌کند.

در حال حاضر مسئله این است که این آثار مطلوب در این سطح باقی نماند و تبدیل به یک نشریه یا یک کتاب نشود که به کتابخانه‌ها برود، آیا برای اجرایی کردن آن طرح و برنامه‌ای دارید؟
به نظر من اختتامیه جشنواره فارابی، آغازی است برای حمایت از پژوهشگران و مجموعه‌های پژوهشی صاحب ایده در حوزه علوم انسانی. لذا کار ما از این به بعد تازه باید شروع بشود، که این مجموعه‌هایی که در این رویداد برگزیده شدند، ما حمایتشان کنیم و آنها را تبدیل به حلقه‌های بادوام در کشور کنیم، اگر استادی است، در اطرافش دانشجوهایی شکل بگیرد و حلقه فکری شکل بگیرد، که او بتواند ایده‌اش را بسط دهد و کاربردی کند و وارد جامعه کند. اگر دانشجویی است - چون ما در سطح پایان‌نامه هم آثار برگزیده داریم- حمایت مالی و حتی حمایت معنوی شود تا بتواند گام‌های بلندتری را بردارد. لذا به نوعی اختتامیه جشنواره فارابی، اختتامیه است، آغازی است برای حمایت از ایده‌هایی که در این مجموعه برگزیده شده است.

درباره حمایت معنوی‌ای که گفتید هم توضیح دهید؟
بخشی از اینها مربوط می‌شود به فرصت‌هایی که به افراد در ارتقاء، در تغییر رتبه، در تبدیل وضعیت، در پذیرش در دانشگاههای خوب و مطرح داده می‌شود. مجموعه اینها حمایت معنوی است که صورت می‌گیرد.