به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آنها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه‌‌ای به نام «هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفهای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم «محسن شاه‌رضایی» نوشته شده و تقدیم به خوانندگان خبرگزاری کتاب ایران می‌شود.
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
درسش خوب بود و می‌توانست پزشکی قبول شود. پدرش وکیل بود و آرزو داشت دخترش پزشک شود. او اما دلش به پزشکی نبود. نه اینکه پزشکی را دوست نداشته باشد، از خطیر بودن مسئولیت یک پزشک می‌هراسید. می‌گفت: «اگر روزی پزشک شوم و برای بیماری نسخه بنویسم، تا از بهبودی کامل او مطمئن نشوم درِ خانه‌اش را رها نمی‌کنم.» از مرگ بیمار به‌شدت بیمناک بود و باعث می‌شد که به‌دنبال تحصیل پزشکی نرود. البته خودش هم می‌دانست که تفکراتش افراطی و نادرست است.
آدم‌ها را دوست می‌داشت و می‌خواست تخصصی بیاموزد که در راستای خدمت به آنها باشد. به اروپا رفت و روان‌شناسی خواند. آن‌گاه به ایران بازگشت و در این حوزه به انجام کارهای فراوانی همت گمارد. ایجاد آزمایشگاه تخصصی، تدریس در دانشگاه، حضور در برنامه‌های رادیویی و تألیف کتاب از جمله این فعالیت‌ها بود. دکتر نیکچهره محسنی اراکی تا واپسین لحظات عمرش به‌دنبال فراگیری تخصص بیشتر برای خدمت به مردم بود.
یکشنبه ۹ خرداد ۱۴۰۰ - ۰۸:۳۰
نظر شما