به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌‏کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آن‌ها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران‏ زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه‌‌ای به نام«هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفه‌‏ای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم «محسن شاه‌رضایی» نوشته شده و تقدیم به خوانندگان خبرگزاری کتاب ایران می‏‌شود.

متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
قبل از آنکه به سن دبستان برسد به‌خوبی می‌خواند و می‌نوشت. کنجکاو بود و هوشی سرشار داشت، طوری‌که بدون داشتن معلم، خواندن و نوشتن را فرا گرفت. هر تابلو یا دیوارنوشته‌ای برایش حکم کتاب درسی را داشت. کلمات را یاد می‌گرفت و تمرین می‌کرد. عشایری که با خانواده‌اش حشر و نشر داشتند، تشویقش می‌کردند و آینده‌اش را درخشان را می‌دیدند. به نوجوانی که رسید، به شعر و ادب تمایل پیدا کرده بود. جوانی‌‌اش با پیروزی انقلاب اسلامی همراه شد و او به سرودن اشعار آئینی و انقلابی روی آورد. در سرودن مثنوی سبکی خاص داشت. دامنة شناختش از واژه‌ها و استخدام آنها در شعر وسیع بود و در این خصوص، تبحری ویژه داشت. در کفش‌های مکاشفه سروده بود:
زندگی را بد نباید دید و مرد
خوب باید مرگ را فهمید و مرد
مرگ باید پاک باشد مثل آب
مرگ باید ساده باشد عین خواب

سال‌های پایانی عمر نسبتاً کوتاهش را در حالت اغمای حاصل از نارسایی قلبی در بیمارستان بسر برد. پرستاری او را در همه‌ی این سال‌ها خواهر مهربانش برعهده داشت. تنها واکنش او در این مدت به انبوه دوستان و علاقمندانی که به عیادتش می‌رفتند، قطره‌ اشکی بود که گاه بر گونه‌هایش می‌غلطید.

احمد عزیزی، مثنوی‌سرای انقلاب، سرانجام پس از تحمل نه سال بیماری جانکاه در اسفندماه ۱۳۹۵ جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
https://takrim.bmn.ir/fa/3830