او در این اثر به تشریح سایکودرام، تفاوت آن با تئاتر معمولی، تماشاگران، ساختار و عناصر سایکودرام پرداخته و از تفاوت آن با تئاتر درمانی نوشته است: «هیچ متنی به نام متن نمایشی وجود ندارد. زیرا در سایکودرام، پروتاگونیست بازیگر نیست. او دنیای خصوصی خود را اجرا می کند. تئاتر درمانی روشی یکسره متفاوت است. در تئاتر درمانی ابتدا نمایشنامه‌ای وجود دارد. ممکن است این نمایشنامه، اثری از سوفوکل باشد یا کاری از شکسپیر، آرتور میلر و یا اثری از نویسندگان مشهور و یا گمنام ایرانی.»
همچنین نویسنده از پذیرش مختصات عصر حاضر برای شروع روان درمان‌گری سخن می‌گوید و اصول سایکودرام را بر می‌شمارد. از صحنه سایکو درام می‌نویسد و درباره کاگردانی گروه و داستان صحبت می‌کند؛ ویژگی‌های کارگردان این هنر را مطرح می‌کند و از نقش روان درمانگر به عنوان کارگردان سخن می‌راند.
فتحی در «سایکودرام» از پروتاگونیست یا همان درمانجو صحبت کرده و چگونگی انتخاب شخص اول نمایش را بررسی می‌کند و می‌گوید:«پروتاگونیست در جلسه سایکودرام، به شخصی گفته می‌شود که مهم‌ترین و اصلی‌ترین عملکرد را به عهده دارد. در حقیقت، تمامی عناصر یک مجموعه سایکودرام، در وهله اول، درمان او را هدف اصلی خود می‌دانند؛» همچنین در بخشی دیگر آورده است که «پروتاگونیست حق اشتباه کردن دارد و کارگردان هرگز در صدد سلب این حق نیست. ساکودرام را روشی می دانند که در جریان آن، شخص حق دارد که اشتباه کند، بدون این که در مقابل آن تنبیه شود.»
در نهایت نیز فنون سایکودرام چون فن جفت، وارونگی نقش، فن آینه، فن تک گویی، فن فرافکنی در آینده، فن توهم نمایی و فن خود – محقق سازی را نام برده و تشریح می‌کند. نویسنده برای بررسی و نشان دادن هرچه بهتر سایکو درام در پایان کتاب نمونه‌هایی از جلسه‌های سایکو درام را آورده است.
انتشارات ناهید کتاب «سایکو درام: پیشگیری و درمان بیماری‌های روانی - اجتماعی در صحنه نمایش» اثر طاهر فتحی را در 312 صفحه، شمارگان 550 نسخه و با قیمت 62000 تومان منتشر کرده است.
نظر شما