محمد کشاورز، نویسنده همشهری امین فقیری، در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره تازه‌­ترین اثر امین فقیری «اسب­هایی که با من نامهربان بودند» گفت: مضمون کتاب از وقایع اتفاقیه زندگی امین فقیری گرته‌­برداری شده است. یعنی نویسنده پاره‌­های روایتمندی از آنچه در برهه­‌های مختلف زندگی­‌اش اتفاق افتاده را بدل کرده به داستان. چیزی که از خاطره فراتر رفته و ساخت و پرداخت داستانی پیدا کرده است. این روزها به طور معمول به چنین نوشته‌­هایی ناداستان یا زندگی­ن‌گاره می­‌گویند و دوستداران بسیاری هم دارد و جای شایسته خود را در مجلس ادبیات پیدا کرده است. اما ذهن داستان‌پرداز امین فقیری با قوت‌بخشی به عنصر روایت دراین نوشته­‌ها وزن داستانی آن­ها را چربانده و با ظرافتی خاص بدل کرده به داستان­‌هایی جذاب که یادآور عطر و طعم کتاب ستایش شده او دهکده پرملال است.

وی افزود: امین فقیری به طور متعارف نویسنده‌­ای واقع­گراست، از زندگی روستاییان و مردم فرودست می‌­نویسد. به عنوان معلم در روستاها کار کرده و در شهرها نیز سروکارش با مردم بوده، حتی درخانواده­‌ای بزرگ شده که معلمی شغل خانوادگی آن­ها بوده چنان که خانه­‌ای که در آن بزرگ شده معروف بوده به خانه معلم­‌ها. خب می­‌بینید که دراین داستان­‌ها هم راوی معلم است. بخصوص در کتاب اسب هایی‌ که... در واقع داستان­‌هایی بر اساس اتفاقات واقعی زندگی نویسنده است. داستان­‌های کتاب «اسب­هایی که با من نامهربان بودند» از نظر ساخت فضا و صمیمیت بیان ما را دوباره می‌برد سمت فضای بکر و خواندنی دهکده پرملال.

نویسنده بلبل حلبی در ادامه گفت: خب فضای داستان­‌های کتاب «اسب­هایی که با من نامهربان بودند» همان فضای دوره­‌های مختلف از زندگی امین فقیری است. گفتم که این کتاب نوعی زندگی نگاره اوست در قالب یازده داستان. امین فقیری پیش ا زاین هم به طور معمول داستان‌هایش را براساس تجربه زیستی­اش می‌­نوشت .یعنی از آد‌‌م‌­هایی می­نوشت که می­شناخت و بنا بر شرایط کاری یا زیستی با آن­ها دمخور بود.

این­ها البته اساس کار  و جان­مایه آثار هر نویسنده رئالیستی است. به طور مثال دوسه تا از داستان‌­ها بازتاب وقایعی از دوران کودکی اوست. مثل داستان «پیر ما»که نقل شیرینی از حضور پیرمردی در خانه آن­هاست که بچه­‌ها بابا صدایش می­‌کنند. پیرمرد با آب و خاک گل درست می­‌کند آن را ورز می­‌دهد و پرنده­‌های کوچک گلی میان حرکت پنجه­‌های خیسش شکل می‌­گیرند. امین ودیگر بچه­های خانه تماشاگر و کمک حال پیرمرد هستند. بچه‌­ها پرنده‌­های گلی را باید یک به یک بچینند توی تاقچه‌­های دور حیاط تا جلو آفتاب خشک شود .بعد از خشک شدن نوبت رنگ کردن آنهاست.تماشای رنگ کردن پرنده­‌ها و شکل گرفتن فوجی از پرنده‌­های رنگ وارنگ دورتا دور حیاط بزرگ باعث شور وشوق بچه­‌ها می‌شود. امین فقیری از دل چنین وقایعی روایت­‌های جذابی برای ما خلق می‌­کند.

نویسنده روباه شنی در آخر نثر و زبان این مجموعه را اینگونه توصیف کرد: نثر کتاب ساده و جذاب است. به نظر می­‌رسد ویرایش خوبی شده. اما به هرحال امین فقیری از پس سال­‌ها کارکردن زبان خاص خودش را پیدا کرده که به فرم و مضمون داستان­‌هایش نزدیک است. فرم داستان او هم ریشه در شکل قصه­‌های ایرانی دارد. به قول معروف خوش تعریف پیش می­‌رود و نمنمک قصه را به سرانجام می­‌رساند و در این مسیر ما با زمان و مکان و آدم­‌های داستان همراه می­‌شویم و همراه آنان به پایان داستان می­‌رسیم اما یاد آدم­‌ها و طعم داستان­‌ها را از یاد نمی‌­بریم.