حجت‌الاسلام رهبر در این نشست با تاکید بر لزوم خارج کردن نهج‌البلاغه از غربت و مهجوری، گفت: شرح‌های مختلفی به زبان‌های فارسی، عربی و دیگر زبان‌ها از سوی محققان شیعه و اهل‌سنت و حتی مسیحیان، بر کتاب شریف «نهج‌البلاغه» نوشته شده است. هدف ما در موسسه نهج‌البلاغه این است که این کتاب که «اخ القرآن» خوانده شده، از غربت درآید و به متن زندگی ما وارد شود؛ نهج‌البلاغه باید از کتابخانه‌ها به جامعه بیاید.
وی افزود: ما از عدالت امیرالمومنین (ع) سخن می‌گوییم و ایشان را شهید عدالت می‌دانیم، پس باید نمونه‌ای از حکومت اسلامی و علوی را در دنیا نشان دهیم. حال باید دید که آیا توانسته‌ایم از عدالت و شیوه حکومت و سبک زندگی امام علی (ع)، تصویری عملی منعکس کنیم؟ ما از فرهنگ امیرالمومنین (ع) صحبت می‌کنیم، اما باید ببینیم این کتاب ارزشمند چه جایگاهی در حوزه و دانشگاه دارد. واقعا در جامعه فرهنگی، دانشگاه، حوزه، مدیریت و اقتصاد ما، امیرالمومنین (ع) و نهج‌البلاغه غریب است. برای چاره‌سازی در حل بحران‌های اقتصادی و معیشتی و مدیریتی و فرهنگی باید سراغ این مکتب رفت. کتاب «در مکتب تربیتی امام علی (ع)» شرح نامه 31 نهج‌البلاغه بوده که از جهات مختلف به‌ویژه مدیریتی و تربیتی بسیار مهم است.
رئیس موسسه نهج‌البلاغه در ادامه اظهار کرد: واژه تربیت به معنی رشد دادن و فراهم کردن زمینه رشد است. یکی از اسماء پروردگار نیز «رب» است. نخستین مربی عالم هستی، حق تعالی است. تربیت، انسان را با هویتش آشنا و به ارزش‌های والایش توجه می‌دهد و انسان را از مُلک و ملکوت بالاتر می‌برد. «رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند». وقتی امیرالمومنین (ع) در نامه سی‌ویکم به فرزندش امام حسن مجتبی (ع) می‌گوید: پسرم، پدری با تو سخن می‌گوید که عمری از او گذشته...، ایشان در این سخن عاطفه، عقل، تربیت و مدیریت را یکجا درنظر دارد. ای کاش این‌گونه تربیت در دانشگاه‌ها، مدارس، حوزه و جامعه ما گسترش داده شود. در این نامه، روی سخن حضرت علی (ع)، تنها امام حسن (ع) نیست، بلکه این سخنان از عمق جانش جوشیده و در روح و روان انسان‌ها جاریست. گویی امیرالمومنین (ع) رودرروی ما نشسته است.
حجت‌الاسلام رهبر گفت: باید ببینیم چقدر این آموزه‌ها را در زندگی فردی و اجتماعی خود پیاده کرده‌ایم. کسی که می‌خواهد دیگران را تربیت کند، ابتدا باید خود را تربیت کند و کسی که خود را تربیت کند، انسان‌های خوب تربیت می‌کند.
وی در ادامه این نشست در پاسخ به پرسش خبرنگار ایبنا مبنی بر اینکه «چرا با وجود اینکه به جایگاه ارزشمند و والای این کتاب انسان‌ساز و زندگی‌ساز واقفیم و پس از قرآن کریم، با ارزش‌ترین متن دینی ماست، ولی همه فقط در حد سخن می‌گویند این کتاب خوب است و باید در جامعه و دانشگاه و حوزه پیاده‌سازی شود، ولی در عمل این اتفاق نمی‌افتد و فکری برای عملی‌سازی این آموزه‌ها نمی‌شود،»، توضیح داد: دو سال قبل برای شورای عالی انقلاب فرهنگی نامه نوشتیم و دعوت کردیم با همفکری، در سطح دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی و ... نهج‌البلاغه را کاربردی کنیم. نزد علمای حوزه هم رفتیم که آن‌را جزو درس‌های حوزه قرار دهیم و ادبیات، عرفان، مفاهیم و بلاغت و فصاحت این کتاب برتر را تدریس کنیم. معتقدیم که از سال اول تحصیل حوزوی، نهج‌البلاغه باید جزو دروس باشد. ولی هنوز تصمیمی اتخاذ نشده و پاسخی نگرفته‌ایم.
نویسنده کتاب «در مکتب تربیتی امام علی (ع)»، افزود: آیت‌الله جوادی آملی می‌گویند که مگر حکومت شیعه بدون نهج‌البلاغه می‌شود؟ مقام معظم رهبری می‌فرمایند که امروز بیش از هر زمان دیگر به نهج‌البلاغه نیاز داریم. علمای دیگر نیز چنین نظراتی دارند. پس حال که همه به آن اذعان داریم، چرا فکری برای آموزش و کاربردی و عملیاتی کردن آن نمی‌کنیم؟ این چرا هم مانند خیلی از چراهای دیگر، تاکنون بی‌جواب مانده است. چند ماه است چانه‌زنی می‌کنیم که هفته‌ای یک جلسه یک نفر برای کارکنان ادارات از مدیریت علوی بگوید، ولی تاکنون به نتیجه‌ای نرسیده‌ایم. البته ما به سماجت خود ادامه می‌دهیم و پیگیری را رها نمی‌کنیم. با آیت‌الله دین‌پرور و بنیاد نهج‌البلاغه نیز هم‌صدا شدیم. باید با هم‌افزایی و فشار بیشتر بخواهیم این کتاب به‌عنوان کتاب درسی معرفی و در بخش مدیریت کشور نیز عملیاتی شود و نهج‌البلاغه بیش از این مورد استفاده قرار گیرد.
رئیس موسسه نهج‌البلاغه گفت: حرکت‌های خوبی در زمینه نهج‌البلاغه در شهرهای مختلف کشور ازجمله یزد و بندرعباس و به‌ویژه اصفهان در حال انجام است. 40 سال پیش در کشور حرکت مبارکی صورت گرفت و امروز کشور مستقلی داریم که روی پای خود ایستاده و توطئه‌های شرق و غرب و امواج سهمگین را پشت‌سر گذاشته و همچنان پرتوان مقابله می‌کند. ولی از حکومت اسلامی، انتظار بیش از این است. واقعا در برخی زمینه‌ها کم‌کاری کرده و در حد انتظاری که دنیا از ما به‌عنوان حکومت شیعی و علوی دارد، عمل نکرده‌ایم. البته توطئه‌های دشمنان را نباید نادیده گرفت، ولی در فرهنگ، آموزش، مدیریت و ... بهتر از این می‌توانیم باشیم. باید در این زمینه‌ها طلبکار باشیم تا تاثیر آن‌را بیشتر ببینیم. امیدواریم رسانه‌ها و خبرنگاران هم بدون پروا این مساله را دامن بزنند و پیگیر باشند.
نظر شما