به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از پاریس ریویو، بسیاری از نویسندگان و شعرای زبان‌‌ها و فرهنگ‌های مختلف قوانینی برای نوشتن توصیه می‌کنند. بعضی اعتقاد دارند باید یک سری قوانین منظم را رعایت کرد تا بتوان نویسنده خوبی شد و بعضی نیز خیلی به این قواعد و قوانین پایبند نیستند. خیلی‌ از ادبیان و کارشناسان ادبیات می‌گویند اگر می‌‌خواهید ببینید جمله‌ای را صحیح و زیبا نوشته‌اید آن را بلند بخوانید و در جای لزوم آن را ویرایش کنید. به اعتقاد بنجامین دریر ویراستار ارشد انتشارات معتبر رندوم هاوس
جمله‌ای زیباست که خواننده وقتی شروع به مطالعه آن می‌کند تا انتها بدون وقفه پیش برود و به اصطلاح حوصله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش سر نرود. مهم نیست طول جمله چقدر است تنها به محتوا توجه کنید و جذابیت.
 
دریر سال‌ها در انتشارات رندوم هاوس رمان‌ها و کتاب مشاهیر ادبیات زبان انگلیسی را ویرایش کرده است و هرچند خودش در کارش به قوانین منظم و اجرای آنها اعتقاد راسخ دارد ولی به نویسنده‌ها توصیه می‌کند همیشه هم نباید قوانین را رعایت کرد. یک قانون خوب در نوشتن وجود دارد و آن هم شکستن قوانین مرسوم و سنتی است. سه قانون اصلی ویراستاری وجود دارد که وی اعتقاد دارد نادیده گرفتن آنها زیاد هم بد نیست و حتی در بعضی اوقات به نویسنده کمک می‌کند جذابیت متن خود را افزایش دهد. سه قانون نویسندگی اگر خواستید نادیده بگیرید همین‌ها هستند:
 
1. هیچ وقت یک جمله را با حروف اضافه مثل «و» یا کلمه اما شروع نکنید.
نه راحت باشید. اول جمله را با حروف اضافه شروع کنید. نویسندگان بزرگ همیشه این کار را کرده‌‌اند. البته معمولاً حروف اضافه قوی‌ترین‌ها برای شروع جمله نیستند ولی خودتان را عادت ندهید برای اول جمله حروف عجیب و غریب پیدا کنید.
 
2. هیچ وقت دو کلمه مصدر را پشت سر هم نیاورید.
نخیر این قانون زیاد هم در دنیای معاصر طرفدار ندارد. در نوشته‌های قدیمی همیشه داستان‌ها با جملات رسمی و رعایت اصول قواعد و قوانین ادبی نوشته می‌شد ولی حالا ظاهراً داستان‌ نویس‌ها برای جذاب تر و به گفته خودشان شاعرانه تر شدن داستان‌شان از هر وسیله‌ای استفاده می‌کنند. بارها داستان‌هایی مثل استارترک (Star Trek) را دیده‌ام که مصدرها را برای زیباتر شدن جمله پشت سرهم می‌آورد. مثلاً  نویسنده جمله‌ای مثل او آنقدر شهامت داشت که جایی رفت که هرگز کسی نرفته است» را اینگونه نوشته است: «رفتن باشهامت به جایی که هرگز کسی نرفته است» حالا به نظر شما کدام جمله از نظر مخاطب امروزی زیباتر است. به طور کلی در قدیم جملات رسمی‌تر نوشته می‌شد ولی حالا خواننده کمی هیجان را در کلمات و جملات جستجو می‌کند.
 
3. هیچ وقت جمله را با حرف اضافه تمام نکنید.
خب در اینجا هم لازم به توضیح بیشتر نیست. حروف اضافه کلماتی هستند که جملات یا کلمات را به هم ارتباط می‌دهند و از نظر دستور زبان نباید در ابتدا یا انتهای جملات استفاده شود. نویسندگان در قدیم برای نوشتن یک جمله طولانی با یک دوجین حرف اضافه راهی پرپیچ و خم را طی می‌کردند تا جمله‌ای شسته و رفته با رعایت اصول و قواعد نگارشی بنویسند و حتی به گفته بعضی از آنها ساعت‌ها طول می‌کشیده تا کلمات و حروف اضافه را طوری بچینند که وقتی جمله به انتها می‌رسد همه چیز سرجایش باشد ولی به نظر می‌رسد این قاعده در نوشته‌های اخیر طرفدار نداشته باشد. اگر مجبور شدید جمله را با حرف اضافه تمام کنید نگران نباشید مخاطب خودش جمله شما را تمام خواهد کرد. انتهای باز یعنی این.