اصغر محمدی‌خنامان پژوهشگر حوزه متالوژی در دانشگاه صنعتی شریف و مولف کتاب‌های «درجست‌وجوی دانایی» و «درجست‌وجوی خلاقیت» در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره کاربردی شدن علوم در فضای صنعتی و نظام شغلی ایران گفت: همیشه اعتقاد داشتم که علم باید در خدمت توسعه و مردم باشد. چه لزومی دارد یک دانشمند فقط تحقیق کند و پروژه‌های گوناگون علمی انجام دهد و در نهایت فقط یافته‌هایش را ثبت کند. ماهیت کسب علم این است که به رفع موانع بینجامد.
 
وی افزود: مدیریت و نحوه اجرای آن، اصلی‌ترین مقوله‌ای است که می‌تواند در به‌کارگیری علوم مختلف موثر واقع شود.
 
محمدی‌خنامان درباره «کتاب در جست‌وجوی دانایی» و اصلی‌ترین رویکرد آن گفت: کتاب در جستجوی دانایی مجموعه‌ای از قصه‌های متفاوت است. قصه‌هایی سراسر برگرفته از روش زندگی یک دانشمند و راهی که برای رسیدن به اهداف علمی خود طی کرده است. من معتقدم صنعت و نظام اداری هر کشوری فقط مختص و ویژه خود آن کشور است.  
وی ادامه داد: در کتاب «در جستجوی دانایی» رویکرد اصلی محتوا درباره کارآفرینی و به کارگیری علم در مشاغل است. در این کتاب مدیریت آموزشی و شیوه‌های آموزشی دانشگاه‌های کشور به نقد کشیده شده است و با مثال‌های واقعی به بررسی آنچه ‌که افراد در دانشگاه یاد می‌گیرند و چیزی که در فضای شغلی از آن‌ها می‌خواهند پرداخته شده است.
 
این مولف با اشاره به روش‌های موجود در سیستم آموزشی دانشگاه‌ها گفت: اغلب دانشجویان دانشگاه‌های تراز اول ما باهوشند؛ اما استعداد و هوش آن‌ها صرف مباحثی می‌شود که در داخل کشور توانایی بهره‌برداری از آن‌ها را نداریم. تا جایی که من بر نظام آموزشی اشراف دارم هنوز روش‌های آموزشی ما در تربیت دانشجویان تغییر نکرده است و ما همچنان روش‌های منسوخ گذشته را پیش می‌گیریم. در کتاب «در جستجوی خلاقیت» هم دقیقا به این موضوع اشاره کرده‌ام و در مقاله‌ای با عنوان جایزه نوبل من که داخل کتاب آورده شده است، سیستم تحقیقاتی کشور را مورد بررسی قرار داده‌ام.
 
وی افزود: در واقع به این موضوع اشاره کردم که علم باید به حل مشکلات کشورها بینجامد و دانشمندان باید سال به سال به درد صنعت و ساختارها بخورند و نوبل برای من یعنی رسیدن به این هدف. متاسفانه ما نتوانستیم اصلا کاری برای حل این معضل کنیم و نتوانستیم آنگونه که باید دانشجویانمان را برای خودمان تربیت کنیم.
این پژوهشگر گفت: چرا برخی افراد فکر می‌کنند که پژوهش‌ها می‌تواند به کمک صنعت و توسعه جامعه ما بیاید. صنعت هر جامعه‌ای ویژه همان جامعه است. برای مثال پژوهشی که در یک کشور اروپایی انجام شده است حتما نمی‌تواند به کمک صنعت ما هم بیاید مانند این است که یک پزشک برای همه بیمارانش یک نسخه بپیچد.
 
وی افزود: درد صنعت ما با درد صنعت کشورهای دیگر فرق می‌کند. ما باید بر اساس توانایی نیروی انسانی و منابع مالی اقدام به توسعه صنعتی کنیم تا بتوانیم از نیروی جوان بهره‌گیری موثری داشته باشیم. اینکه ما همیشه یافته‌های علمی پژوهشگران خارجی را دنبال می‌کنیم دردی دوا نمی‌کند باید آن چیزی را دنبال کنیم که بتوانیم به کارگیریم.
 
ما باید خودمان پروژه تحقیقاتی‌مان را انتخاب کنیم نه اینکه فقط با رصد مطالعات دانشمندان در سراسر دنیا از پیشرفت‌های روز دنیا باخبر شویم. در ایران دانشگاهیان برای کسب رتبه مقالات می‌نویسند و پژوهش می‌کنند. درواقع نگاه ابزاری به این مقوله دارند. اغلب آن‌ها معتقدند باید علم را جلو ببریم و دانش خود را زیاد کنیم؛ اما من معتقدم ما در کجای جهان علم هستیم که باید آن را افزایش دهیم. ما باید علمی که داریم را ابتدا به کار ببریم و بعد در راستای تولید علم قدم برداریم تولید علم اصلا مسئله شوخی‌برداری نیست.