در ابتدای این مراسم امینی با اشاره به نقش مردم در سیاست‌گذاری‌های علمی گفت: در چارچوب نظام‌های دموکراتیک مهم است که عموم مردمی که منابع عمومی به آن‌ها تعلق دارد بتوانند در سیاست‌گذاری‌های علم اثرگذاری داشته باشند. یکی از این کانال‌های ارتباط مردم با تصمیمات علمی، دانشکده‌های علوم است که از اتفاقات و تصمیمات سیاست‌گذاران خبردار شوند.
وی افزود: در بسیاری مواقع تصمیماتی که در یک جامعه گرفته می‌شود از اتفاقاتی که در نهایت در کتاب بازتاب داده می‌شود متاثر است. با اینکه اصولا آگاهی عموم مردم از تمام اتفاقات علمی کمی خطرناک است اما من معتقدم که این شر لازم است. در این کتاب هم موضوعاتی مطرح می‌شود که جنبه ترویج علم را برجسته‌تر می‌کند و به نوعی نویسنده می‌خواهد از حوزه هوش مصنوعی به ترویج علم بپردازد.
امینی گفت: ما باید بدانیم که چه اتفاقاتی در هوش مصنوعی می‌افتد. آیا شهود و خلاقیت یک دروغ بزرگ است. امروزه ما شاهد این هستیم که به آرامی ترجمه متون توسط انسان انجام نمی‌شود و این امر توسط رایانه‌ها با کیفیت روزبه روز در حال پیشرفت انجام می‌شود. آیا هوش مصنوعی در سطح انسان یا فراتر از آن به‌دست می‌آید. در واقع هر چیزی یا هر ماده‌ای که حالات مختلف پایدار داشته باشد می‌تواند در هوش مصنوعی مورد استفاده قرار گیرد.
این مترجم گفت: این مفهوم خیلی کلی‌تر است. مرحله بعدی محاسبه است همه ما مشغول محاسبه هستیم، فرآیندی که امروزه در هوش مصنوعی عادی شده است، برای مثال تشخیص چهره افراد که هوش مصنوعی این روزها پیشرفت زیادی در آن کرده است. الآن به جایی رسیدیم که در یادگیری، انسان از هوش مصنوعی عقب افتاده است.
وی افزود: سوالی که در این کتاب پرسیده می‌شود این است که در نهایت مطلوب انسان چیست و انسان چه چیزی می‌خواهد بسازد ترس از جایی نیست که ربات‌ها از ما آگاه‌تر شوند ترس از جایی است که ربات‌ها فرمانبردار ما باشند.
امینی درباره نویسنده اصلی کتاب گفت: نویسنده این کتاب در اصل یک فیزیک‌دان است و نگاه فیزیکی وی بر موضوع سیطره دارد. نویسنده در این کتاب از سه بحران که یکی از آن‌ها بحران زیست‌محیطی است یاد می‌کند و نگرانی هم بابت آن ندارد. در این کتاب وی مرزهایی را نشان می‌دهد که بسیار عجیب و غریب است. خوانندگان با خواندن این کتاب به این نتیجه می‌رسند که هوش مصنوعی تنها یک ابزار است و ارزش‌گذاری نشده است و ارزش چیزی است که انسان به آن می‌دهد.
در ادامه این مراسم وهابی درباره این کتاب گفت: وقتی کتاب را خواندم از بخش‌هایی بسیار لذت بردم اما بخش‌هایی از کتاب من را قانع نکرد. اینکه نویسنده با دانشمندانی که دانش تخصصی‌شان هوش مصنوعی بوده است و از آن‌ها تاثیر پذیرفته است، نقطه مثبت کتاب بوده است.
وی با اشاره به تاریخچه هوش مصنوعی گفت: اولین بار اصطلاح هوش مصنوعی را سایمون برنده جایزه نوبل اقتصاد مطرح کرد. بعد از آن کم کم دنیای دیجیتالی شکل گرفت که با سیگنال‌های آنالوگی کار می‌کرد در این زمان تحولی شگرفت به وجود آمد؛ طوری که قدرت پردازش افزایش یافت و سپس به آرامی امکاناتی آمد که پردازش را سریع‌تر و با دقت بیشتری انجام می‌داد.
وهابی گفت: وقتی روش‌های آماری وارد این عرصه شد افراد تصور می‌کردند که اتفاقات شگرفی رخ داده و در سال 1961 شبکه‌های عصبی بحث داغ محافل علمی بود. در سال 1971 به بعد مقالاتی منتشر شد شبکه‌های عصبی محبوبیت خود را از دست داد. سپس از ریاضیات در هوش مصنوعی استفاده زیادی کردند و در این زمان بود که ماشین‌ها شکل گرفتند.
این کارشناس با اشاره به رشد هوش مصنوعی در عصر حاضر گفت: این روند ادامه داشت تا اینکه در سال 2012 پرفورمنس‌های بالایی از شبکه عصبی رشد کرد. امروزه جدیدترین نمودهای هوش مصنوعی که امروزه برخی ما استفاده زیادی از آن می‌کنیم این است که شما تصویر را نشان می‌دهید و رایانه یک جمله مفهوم و در ارتباط با آن تصویر به شما می‌دهد.
وی گفت: در این کتاب اغراق‌هایی هم وجود دارد. دغدغه من این نیست که هوش مصنوعی اشتغال را از انسان بگیرد و در نهایت منجر به افزایش بیکاری شود. این خود بحث جداگانه‌ای را می‌طلبد. توجه من بر صرف انرژی توسط هوش مصنوعی است امروزه 5 تا 6 درصد کل انرژی جهان صرف هوش مصنوعی می‌شود. حال تصور کنید اگر روزی هوش مصنوعی گسترده‌تر شود چه میزان انرژی را باید صرف آن کنیم.
تکنولوژی‌دوستی یا هراسی؟
در ادامه خدادادی از دیگر کارشناسان حوزه هوش مصنوعی گفت: من همیشه سعی می‌کنم کتاب‌های علمی را به صورت یک رمان بخوانم و این مجوز را خود نویسنده این کتاب به من داده است. این کتاب دو سطح دارد که تیگ مارک(نویسنده کتاب) در یک سطح از اطرافیانش کمک گرفته و جنبه مثبت هوش مصنوعی را بیان می‌کند و بسیار امیدوارانه است.
وی افزود: در لایه‌ای دیگر از کتاب نویسنده خاطراتی را از دانشمندانی تعریف می‌کند که نگران آینده هوش مصنوعی هستند و می‌ترسند که انگ تکنولوژی‌هراسی به آن‌ها بخورد و این اصلا خوب نیست و حتی برخی روزنامه‌ها مانند نیویورک تایمز مقالات این دانشمندان را رد می‌کنند. کتاب به خوبی بیان می‌کند که این نگرانی در این سال‌ها سرکوب شده است اما باید بگوییم که بر حق است و ما باید نگران باشیم.
خدادادی گفت: دقیقا در این کتاب هم جنبه تکنولوژی دوستی و هم تکنولوژی هراسی را به خوبی تبیین می‌کند. جنبه اول باعث پیشرفت زندگی ما شده است و جنبه دوم این را بیان می‌کند که تکنولوژی می‌تواند چندان هم مفید نباشد و شاید در اختیار افرادی بیفتد که ضد بشریت عمل کنند.
به گفته خدادای تکنولوژی تقدیر ماست چه بخواهیم و چه نخواهیم. وقتی این تقدیر ما باشد دوست داشتن یا نداشتن آن اهمیتی ندارد.
وی با شاره به تاثیرات تکنولوژی بر انسان گفت: اگر تکنولوژی تقدیر ما باشد چیزی که به خطر خواهد افتاد انسان خواهد بود. در جایی از کتاب آمده که نشانگر بی‌اهمیت شدن انسان در مقابل پیشرفت‌ها است. شاید به قدری هوش مصنوعی از ما فراتر رود که اهمیتی به ما ندهد. همانگونه که ما به مورچه‌ها اهمیتی نمی‌دهیم. برای مثال برای ما مهم نیست که اگر سدی می‌سازیم لانه مورچه‌ها را ویران کنیم.
خدادادی گفت: هوش مصنوعی از معقولات تکاملی تبعیت نمی‌کند و ما در آینده برای هوش مصنوعی بسیار بی‌اهمیت خواهیم شد و خواه یا ناخواه عقب خواهیم افتاد. برای اولین بار موجوداتی به وجود آمده‌اند که در یک مولفه به نام هوش از انسان بالاتر هستند.
وی افزود: در انتها می‌خواهم به یک ترجیع‌بند تلخ کتاب اشاره کنم و آن اینکه تمام این حرف‌ها درباره کنترل هوش مصنوعی تمام چیزی است که فقط به ذهن ما می‌رسد و شاید باید به چیزهایی فکر کنیم که اصلا به ذهنمان نمی‌رسد. چیزی که نویسنده در این کتاب می‌خواهد بگوید این است که ما وقت نداریم.
نظر شما