تعریف حقیقت و مصلحت، نسبت بین این دو مفهوم و تعارض ادعایی یا ارتباط آن دو و بررسی چالش بین این دو از موضوعاتی است که در طول تاریخ، خصوصا از صدر اسلام بدین سو اندیشمندان و معرفت شناسان را به خود مشغول کرده است.

‎موضوع مصلحت که تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی موضوعی نسبتا حاشیه‌ای در فقه شیعه محسوب می‌شد، با رویکرد امام خمینی مبنی بر دخالت فقه در کلیه شئون حاکمیتی و اجتماعی و ‌ادعای برنامه‌ داشتن فقه برای زیست انسان از گهواره تا گور، ازحاشیه فقه به متن فقه و بلکه متن سیاست نقل مکان کرد.

در این نشست علاوه بر نگاهی کلی به رویکرد های مختلف در نسبت بین حقیقت و مصلحت در اندیشه امام خمینی به دنبال پاسخ به این پرسش ها نیز هستیم:
*مرزهای مفهوم مصلحت با رویکرد هدف وسیله را توجیه می کند کجاست؟
*انتهای مصلحت اندیشی، کجاست؟
*‎*رویکرد نتیجه گرا در انتخاب مصلحت تا چه حد قابل قبول است؟
*نقش مردم در فرآیند تشخیص مصلحت از کدام مجاری قابل وصول است؟‎
*توجه علمای آزاداندیش و روشنفکران دینی به حقیقت و ترجیح آن به مصلحت به چه معناست؟
*مولفه های اصلی مورد توجه روشنفکری دینی در نسبت بین حقیقت و مصلحت چگونه تعریف می شود؟
*نگاه پراگماتیک به حکومت و احکام دینی چگونه است؟
*آیا مصلحت در تقابل با جریان سنتی سخت حوزه های علمیه یا متحجر تعریف شد یا جریان روشنفکر جامعه؟
*امروزه منتقدین مصلحت گرایی متحجرین هستند یا روشنفکران؟‎ 
*چه زمانی تعارض بین حقیقت و مصلحت پیش می آید؟
*چه تضمینی وجود دارد که مصلحت جامعه به مصلحت افراد و باندهای قدرت تبدیل نشود؟

‎این نشست یکشنبه ۲۰ خرداد ۹۷ ساعت ۱۶:۳۰ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی واقع در تقاطع خیابان استاد نجات الهی و ورشو برپاست و حضور کلیه علاقمندان در آن آزاد است.