به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در نظام جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان نظامی متکی بر دین مبین اسلام، آموزه‌ها و باورهای دینی باید مبدأ خطی‌مشی‌گذاری‌ها باشد. این آموزه‌ها در کتاب و سنت ابعاد مختلفی پیدا می‌کند. براساس نگاه کل‌نگر به دین که معتقد به جاری و ساری بودن دین در تمامی حوزه‌ها از جمله سیاست و حکومت‌داری است، دین اسلام باورهای بنیادین خط‌مشی‌گذاری را فراهم می‌کند.
سید محمد کاظمی قهفرخی در کتاب «سیره فرهنگی - ارتباطی امیرالمومنین علی (ع) در دوران حکومت؛ در جستجوی مدل سیاستگذاری و برنامه‌ریزی» با درنظر گرفتن حکومت علوی به‌عنوان یکی از منابع سنت و نیز تنها دورانِ حکمرانی یکی از امامان شیعه، به بررسی رابطه این حکومت با فرهنگ می‌پردازد.
«آشنایی با سیاستگذاری فرهنگی»، «فرهنگ سیاسی»، «فرهنگ اقتصادی»، «فرهنگ دینی» و «ارزیابی و نتیجه‌گیری» پنج فصل این کتاب را شامل می‌شوند.
در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانیم: «سیاست تربیتِ دینی دولت علوی که در تقابل با مسئله ظاهربینی و قشری‌گرایی در حوزه فرهنگ دینی پیش گرفته شد، دارای دو بخش عمده بود. یکی از قسمت‌های مهم آن، اصول حاکم بر این سیاست است. اصول اعتدال، تفکر، تعقل، تدبر و آخرت‌گرایی بر برنامه تربیتی این دولت حاکم بود. با درنظر گرفتن این اصول، اقداماتی در جهت تربیت جامعه انجام گرفت که اهمیت دادن به منابع دین، تدوین احادیث پیامبر، آموزش همگانی، تربیت یاران خاص و تشویق به علم‌آموزی، مهم‌ترین برنامه‌ها در این جهت به حساب می‌آید.»
بخش دوم کتاب با محوریت «فرهنگ سیاسی» تدوین شده است و در این زمینه نویسنده کتاب حاضر مولفه‌های مختلفی برای آن برشمرده و در ادامه با نگاهی تطبیقی به حکومت علوی به تبیین این مولفه‌ها پرداخته است. در این در راستا صفحه 77 درباره «بیعت همگانی» آمده است: «حکومت علوی با انتخاب آزاد مردم به قدرت رسید. در تاریخ آمده است که پس از کشته شدن عثمان، مردم بر در سرای امیرمومنان علی (ع) گرد آمدند و یکپارچه خواستار بیعت با امام شدند. ایشان پس از پذیرفتن این مسئله، بیعت خود را با مردم در مکان عمومی، همچون مسجد انجام دادند (طبری، 1375، ج 4: 8). همگانی بودن بیعت چنان گسترده است که طلحه و زبیر در پاسخ به نامه مروان‌بن حکم که از آنها خواسته بود از مردم برای خود بیعت بگیرند، می‌نویسند: «مردم با علی (ع) بیعت همگانی کردند و ما چگونه آن‌رانقض کنیم» (دینوری، 1410 ق، ج 1: 78). امام (ع) با توجه به آنکه در آن دوران تمام مسلمین در جغرافیای گسترده حکومت اسلامی توانایی بیعت با ایشان را نداشتند، کارگزاران خود را همراه با نامه‌ای به سمت سرزمین‌های مسلمانان می‌فرستادند و به آنها دستور می‌دادند تا نامه‌ها برای مردم خوانده شوند و اگر مردم با مضامین نامه‌ها توافق کردند با آنها بیعت کنند (ری‌شهری، 1389، ج 5: 23).»
نخستین چاپ کتاب «سیره فرهنگی - ارتباطی امیرالمومنین علی (ع) در دوران حکومت؛ در جستجوی مدل سیاستگذاری و برنامه‌ریزی» در 200 صفحه با شمارگان یک‌هزار نسخه از سوی انتشارات دانشگاه امام صادق (ع) منتشر شده است.
یکشنبه ۲۹ مرداد ۱۳۹۶ - ۰۹:۱۵
نظر شما