مقدمه این کتاب را «مایکل کنا»، عکاس شهیر انگلیسی نوشته است. در بخشی از این مقدمه می‌خوانیم:« کیارنگ علایی در پروژه‌ای دوساله به شناخت و عکاسی از استان گیلان پرداخته است و با زبان و وصفی شاعرانه زندگی روزمره مردمان و ساکنان مناطق دوردست و روستایی آن دیار را به تصویر کشیده است. عکس های او علیرغم زیبایی، درون‌مایه‌ای تلخ دارند و از این منظر که به پرسش درباره ماهیت زندگی انسانی می‌پردازند، فقط یک ثبت مستقیم و بی‌واسطه از واقعیت نیستند. بسیار مفتخرم که فرصتی دست یافت تا عکس‌های این پروژه را تماشا کرده و مقدمه‌ای بر آن بنویسم.
انسان موجودی تنهاست. تنها بر این جهان چشم می‌گشاید و به تنهایی نیز از آن چشم فرو می‌بندد. انسان در طول زندگی خود با حفظ فردیت، بخشی از جهان پر راز و رمز پیرامونش است و با آن پیوندی جدایی‌ناپذیر و دیرینه دارد. آنچه در مسیر زندگی بیش از همه چیز دارای اهمیت است، تلاش و تکاپوی فرد فرد ماست در جهت حفظ فردیت خود و ایجاد ارتباط، مصالحه و صمیمیت با دیگران. کیارنگ در عکس‌هایش به زیبایی چنین تعلیق و برزخی را میان خو کردن به تنهایی و گرایش به دیگری نمایش می‌دهد. بی‌تردید کیارنگ به خوبی توانسته است با محیط و اجتماع ارتباطی نزدیک برقرار کند که بدون شک اگر چنین نبود وی هرگز قادر به ثبت مشاهداتی صمیمی و پراحساس نبود، زیرا اعتماد متقابل لازمه آشکار چنین کاری در این اندازه و کیفیت است.
به‌عنوان بیننده‌ای که از دور فقط نظاره‌گر عکس‌هاست می‌توانیم دنیایی متفاوت از آنچه خود ساخته‌ایم را تجربه کنیم. عکس‌های کیارنگ امکانی است تا بیش از پیش به جایگاه خود در جهان هستی بیندیشیم و خود بر آنچه مشاهده می‌کنیم تاثیر گذاریم و یا در آن دخل و تصرف کنیم. این عکس‌ها تلنگری است که بیننده را به‌عنوان یک فرد و عضوی از جامعه‌ای بزرگ با این پرسش مواجه می‌کند: آیا توانسته‌ایم در کنار تعاملات و مناسبات اجتماعی به بهترین شکل زندگی خود را بسازیم؟ آثار کیارنگ و پرسش‌های اساسی که این عکس‌ها در باب زندگی مطرح می‌کنند، قابل تامل‌اند».
کیارنگ علایی نیز در یادداشت خود در ابتدای این کتاب نوشته است: ««نیمه تراوا» تلاشی است برای بیان احساس‌ام نسبت به فضا/مکان و روابط آدم‌ها و حال اشیاء در مکان زیستی‌شان. حالا که بعد از دو سال عکس‌ها را نگاه می‌کنم، انگار این گیلان بوده که مثل یک سوم شخص مفرد، مرا با خود به چشم‌اندازهایی برده است، گاهی از غشایی از مه عبورم داده و جایی به من اجازه پیش روی نداده است. گاهی بخشی از من از این لایه ضخیم راز عبور کرده و گاهی بخش بزرگی از من – ناکام - پشت دیوار ادراک فرو مانده است. «نیمه تراوا» عکس‌هایی هستند پرسه‌گردانه که مثل تمامی عکس‌های دیگر، حقیقتی محدود را از یک کل بزرگ بیان می‌کنند تا در نهایت تکه‌ای از مرا وصل کنند به جان گیلان؛ و استمرار زمان را - در لحظاتی که من آن‌ها را دوست داشتم- قطع کنند تا تمام چیزهای بازنموده آن ساکن شوند و باقی بمانند؛ این تنها راهی بود که بلد بودم تا گیلان نه از جان من برود و نه فراموش شود».
کتاب «نیمه تراوا» در 96 صفحه قطع خشتی، با شمارگان یک‌هزار نسخه از سوی انتشارات فرهنگ ایلیا منتشر شده است. این کتاب از ماه آینده در سراسر ایران توزیع خواهد شد.
نظر شما