قزوه به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: هر بودجه‌ای را به فرهنگ اختصاص دهند جای دور نمی‌رود و حیف نمی‌شود. حتی نیاز نیست چنین جایزه‌ای صرفاً به فرهنگ اختصاص داشته باشد. چنین جایزه‌ای می تواند حتی در عرصه سیاست هم اعطا شود.
 
این شاعر افزود: می‌توان چنین جوایزی را به اشخاصی داد که سیاست درستی در راستای دفاع از انسانیت و مظلومیت در پیش می‌گیرند. به هر حال نوبل تحت تأثیر سیاست‌های آدم‌های غربی قرار گرفته است و قدرت‌های بزرگ نیز در این جایزه نفوذ دارند. اگر کشورهای مسلمان هم بتوانند چنین جایزه‌ای راه‌اندازی کنند حتی نیاز نیست که خودشان را از دیگران جدا کنند و بگویند صرفاً به یک فرد مسلمان جایزه تعلق بگیرد.
 
وی اضافه کرد: هر فردی هر دینی دارد به شرطی که در راستای کمک به اسلام و مسلمین تلاش کند می‌تواند جایزه بگیرد. اکنون در هند پیرمردی است که 10 سال عمرش را صرف پژوهش و تحقیق درباره پیامبر اسلام(ص)، امیرالمؤمنین(ع) و امام حسین(ع) کرده و به موضوع وحدت کمک می‌کند. به گمانم باید این جوایز تأسیس شود و به چنین اشخاصی جایزه بدهند.
 
شاعر مجموعه شعر «صبح بنارس» ادامه داد: چنین جوایزی تبلیغات در رسانه‌ها را می‌طلبد که البته رسانه‌ها هم در اختیار ما نیست. حتی اگر جایزه‌ای بالاتر از نوبل تأسیس کنیم، اگر رسانه‌ها قدرتش را نداشته باشند که آن را به جهانیان معرفی کنند باز مشکل خواهیم داشت.
 
قزوه توضیح داد: باید روی سویه‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی این موضوع درجهان اسلام کار کرد. به هر حال این شیوه باید بهانه‌ای باشد تا کشورهای اسلامی و چهره‌های بزرگ بتوانند همدیگر را پیدا کنند و به هم نزدیک شوند و به یک جا رجوع کنند. این فکر می‌تواند ایده خوبی باشد.
 
وی در پاسخ به این پرسش که «آیا ایران می‌تواند پایه‌گذار چنین جایزه‌ای باشد؟» گفت: حتی چند نهاد و سازمان مانند حوزه هنری و وزارت ارشاد که در بُعد فرهنگی کار می‌کنند و همچنین برخی نهادها که در بُعد سیاسی و حتی دانش و علم فعالیت دارند می‌توانند دست‌کم بودجه‌هایشان را تجمیع کنند که یکسال جایزه را به ادیبی بدهند و سال دیگر به سیاستمدار یا فعالی فرهنگی و یا سیاسی .
 
وی یادآور شد: ایران کشور بزرگی است. برای نایل شدن به این هدف حتی می‌توان بودجه‌های مشترکی بین کشورها در نظر گرفت.
 
قزوه گفت: طبعاً برخی کشورها از همان ابتدا نمی‌خواهند بودجه‌ای برای این کار در نظر بگیرند، در حالی که کشورهای قوی باید در کنار یکدیگر قرار بگیرند. ایران می‌تواند چنین جایزه‌ای را سرپرستی کند و تأمین بودجه و محتوایش مانند جایزه‌ای باشد که در بُعد جهانی جایگاه ویژه‌ای دارد. هدف‌گذاری این کار باید دقیق باشد و رسانه‌ها به شکل همه جانبه روی این موضوع کار کنند و این جریان‌سازی به شکل دقیق و سنجیده تبلیغ شود.
 
این غزلسرا افزود: لزومی ندارد این جایزه صرفاً به نفع ایران باشد. همین‌که به نفع جهان اسلام و وحدت مسلمین و صلح جهانی باشد کافی است. اگر در این مسیر قدم‌هایی برداشته شود، مسلماً در جهان اسلام و بیرون از آن تأثیرگذار خواهد بود.
 
علیرضا قزوه، شاعر و غزلسرا متولد گرمسار است. نخستین شعرهای او در دهه 60 در مجموعه «مولا ویلا نداشت» منتشر شد و نام او را سر زبان‌ها انداخت. وی مدتی رایزن فرهنگی ایران در تاجیکستان بود. از میان دیگر کتاب‌های او می‌توان «با کاروان نیزه»، «من می‌گویم، شما بگریید»، «از نخلستان تا خیابان»، «دو رکعت عشق»، «قطار اندیمشک و ترانه‌های جنگ» و «صبح بنارس» را نام برد.
 
پیشینه این سوژه در خبرگزاری کتاب:

گفت‌وگوی کامران شرفشاهی و یادداشت‌های حسین اسرافیلی و رضا اسماعیلی را در این باره بخوانید.