دیباج در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) عنوان کرد: در کتاب «فی‌المکان» من نظریه خودم درباره مکان یا فضای مطلق را بسط و توضیح داده‌ام. این نظریه بر خلاف نظریه خلأ فیلسوفان یونانی، جامع دیدگاه فیزیک کلاسیک و فیزیک نوین از فضاست که در آن گسترش جهان نیز امری پذیرفته است.

وی افزود: همچنین در این کتاب برای نخستین بار به مقوله «مکان» به عنوان امری که از مقوله «عَرَض» خارج است، اندیشیده شده است. 

دیباج در ادامه با اشاره به نقد تئوری نسبیت در کتاب «فی المکان» گفت: موضوع انبساط جهان در این نظریه به شیوه‌ای مطرح شده که با وجود مورد سؤال قراردادن نسبیت مکان و فضا، این دیدگاه نسبت به برداشت‌های فیزیک نوین از انبساط انرژی و ماده، بی‌طرف مانده است. 

این استاد فلسفه دانشگاه تهران با اشاره به موجودیت یکه مفهوم «فضا» در نظریه خود گفت: فضا و مکان در نظریه من احتمالی نیست که تنها بر مبنای فرض انسانی مطرح شده باشد، بلکه وضعیت مرکزی در فضا متعلق به فضا و نه انسان است؛ به عبارت دیگر به فضا چنان نگریسته شده که گویی فضا عاری از هر موجود دیگر از جمله موجود انسانی، خود برای خویش اعتبار دارد. 

دیباج اظهار کرد: اعتبار فضا به واسطه فاصله‌های موجودات از جمله ماده و انرژی از یکدیگر نیست و فاصله فضایی در آن به گونه‌ای تعریف شده که به خود فضا باز گردد و نه به اشیا و موجودات در فضا. 

سید موسی دیباج دارای مدرک دکتری فلسفه از آمریکاست و اکنون به عنوان عضو هیات علمی در گروه فلسفه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تدریس اشتغال دارد.

از میان کتاب‌های تألیفی منتشر‌شده دیباج می‌توان به «هرمنوتیک متن و اصالت آن»، «شعر و خانه ما: تحقیقی در معماری و ادب معاصر»، «ماهیت معماری»، «ایرانی بودن چیست؟» و «آرا و عقاید سیداحمد فردید؛ مفردات فردیدی» اشاره کرد.