وی با اشاره به تفاوت تصویر سازی در ایران و دیگر کشورها گفت: تصویر سازی یک هنر وارداتی است چون امروز بسیاری از تصویر سازان مثلا غربی سبک خاص خود را دارند ولی کسانی که در ابتدای این هنر و رشته قرار دارند ممکن است آثارشان وام گرفته از آثار اروپایی باشد. البته به گمان من تقلید از آثار غربی دلیل بر جا نیفتادن این هنر در کشور ما نیست.
وی در همین زمینه اظهار کرد: نقدی که بر تصویرگری ایرانی می توان وارد كرد این است که آثار از نظر رنگ و فرم، مناسب کودک نیست و بیشتر کارها جشنوارهای است و رنگ های تیره و تصویر های ترسناک که معمولا سبک خاصی را دنبال نمي كنند بخشی از اين آثار تصویری کودک را شامل میشوند.
پاژتار در ادامه با گله مندی از رابطه بین ناشر و نویسنده و تصویرساز گفت: در ایران ناشران و نویسنده های مختلفي داریم؛ کسانی هستند که با ذهنیت خوب خود با موضوع ارتباط برقرار کرده و به روند بهتر ارائه شدن کار کمک می کنند و ديگراني هم هستند كه چشمه خلاقيت تصويرگر را مي خشكانند و كاملا بازاری برخورد می کنند و از تصویرگر هم چنین نگاهي را انتظار دارند.
اين تصويرگر با اشاره به اين كه کار هنری نیازمند زمان و هزینه است و آثار دستی به نسبت كارهاي كامپيوتري حس بهتر و بیشتری به مخاطب القا میکنند، گفت: نیاز بازار در تصمیم گیری تصویر ساز بسیار تعیین کننده است چون تولید زیاد باعث بی کیفیت شدن بسیاری از آثار شده است. دليلش هم اين است كه از نظرات متخصصان کودک کمتر استفاده می شود. تصویرگر قبل از شروع کار باید دید وسیعی نسبت به گروه مخاطب خود داشته باشد كه متاسفانه در بسياري موارد اينگونه نيست.
اين تصوير گر درباره جبر موجود در بازار كتاب و عرضه كارهاي سطحي نیز گفت: متاسفانه اکثر كارهايي که به من پیشنهاد شده بسیار بی کیفیت بوده و من نیز بر اساس نیاز روزمره مجبور به قبول تصويرگري آنها شدهام. اگر در انتخاب کار حساسیت زیاد داشته باشیم، کارهای پیشنهادی خیلی کم می شود.
پارتاژ گفت: تصویرگری بر روح و اندیشه کودکان تاثیر زیاد و صد در صدی می گذارد. کودک با تصاویر زندگی می کند و اين تصاوير می توانند در فرایند رشد او را کند و یا تند كنند.
نظر شما