رویگری در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) اظهار کرد: خوشحالم هنوز ترانه «ایران ایران» برای مردم خاطرات روزهای انقلاب را تداعی می‌کند. خاطرم هست اواخر سال 1357 و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، حسین سرفراز این ترانه را سرود که خیلی دلنشین بود. البته این سرود آن روزها در کتابی منتشر نشد، اما از آنجا که بسیار زیبا و دلنشین بود با همکاری یک گروه آن را در قالب ترانه اجرا کردم و خوشبختانه تبدیل به یکی از خاطره‌انگیزترین ترانه‌های انقلابی شد.
بازیگر نقش میرزای آشتیانی مجموعه تلویزیونی «سال‌های مشروطه» ادامه داد: هنوز هم با شنیدن این سرود، به آن روزها می‌روم. کلمه به کلمه آن برایم خاطره است. خاطرات روزهای پیروزی انقلاب، سال‌های جوانی و شادی بی حد و حصر مردم. آن روزها طبع شعر مردم هم گل انداخته بود و سرود و ترانه انقلاب در فرهنگ فولکلور ایران حرف اول را می‌زد.
وی با انتقاد از بی‌توجی به سرودهای انقلابی، اظهار کرد: متاسفانه ترانه‌های انقلابی بعد از 35 سال جایگاه شایسته‌شان در ادبیات ایران را به دست نیاوردند و به جرات می‌گویم ترانه‌های اوایل انقلاب با هم‌تاهای امروزی‌شان قابل مقایسه نیستند!
برای شکوفایی و ماندگار شدن ترانه‌های انقلابی چه کار باید کرد؟ رویگری در پاسخ به این پرسش توضیح داد: معتقدم به ترانه‌ها، شاعران و خوانندگان انقلابی بی‌توجهی شده است. بدون شک انتشار ترانه‌های انقلابی در قالب کتاب‌های متعدد می‌تواند به ماندگار شدن و آشنایی نسل جدید با این ترانه‌ها که حال و هوای انقلاب را بازگو می‌کنند، کمک شایان توجهی باشد.
این هنرپیشه و خواننده پیشکسوت درباره علاقه‌اش به ادبیات داستانی، عنوان کرد: عاشق ادبیات آمریکای جنوبی و آثار گابریل گارسیا مارکز هستم. تا امروز رمانی دوست‌داشتنی‌تر از «صدسال تنهایی» نخوانده‌ام. کلمات «گابو» سحرانگیز است.
رویگری درباره حضورش در سینما و تلویزیون اظهار کرد: در دوران نوجوانی‌ام فیلمنامه‌ای نوشتم که هرگز جلوی دوربین نرفت. ان‌شاءالله سال آینده و در جشنواره فیلم فجر این کار ناتمام را به پایان می‌رسانم./
سه‌شنبه ۶ اسفند ۱۳۹۲ - ۱۵:۳۰
نظر شما