یادگیری عقلانی بودن
دانش برنامه‌ریزی نوعی خارجیت یافتگی در اشیا و اسناد، تدوین‌شدگی در نگاره‌ها، روندها یا اظهارات سیاسی است که برنامه‌ریزان تصور می‌کنند، هرکسی می‌تواند آن را بخواند. به عبارت دیگر، دانش برنامه‌ریزی نوعی سرمایه‌گذاری از بدن برنامه‌ریزان است، اما نوعی سرمایه‌گذاری که آن را دانش فارغ از بدن می‌نامیم. در عین حال، این تصور بدن زدودگی و دسترسی پذیری، حاصل سال‌ها آموزش، زندگی حرفه‌ای و دورانی از «تجربه» برنامه‌ریز است که به برنامه‌ریزان جاه‌طلب می‌آموزد که چگونه در دفترهای رسمی رفتار کنند، چگونه با غیر برنامه‌ریزان صحبت کنند، چگونه با سیاست‌مداران و مردمی که در امور دولتی مشارکت دارند ارتباط برقرار کنند، چگونه لباس بپوشند، چگونه در سخنرانی‌های کمیته رفتار کنند و چگونه آرامش خود را حفظ کنند. برنامه‌ریزان به واسطه آموزش‌هایی که می‌بینند (آموزش‌هایی که در بریتانیا به وسیله نهادهای حرفه‌ای تدوین می‌شود) یاد می‌گیرند نشانه‌ها را بخوانند و شیوه خاصی از بودن در جهان و اشکال خاص نظم را احساس کنند. آنها آموزش می‌بینند که محیط [اطرافشان] را همچون چشم‌اندازهایی خوانا ببینند و جوامع را برحسب شاخص‌های محرومیت و درآمد تفسیر کنند.
صفحه 132 و 133/ فرهنگ و برنامه‌ریزی/ سیمون آبرام/ ترجمه محمد خانی/ انتشارات تیسا/ چاپ اول/ سال 1392/ 399 صفحه/ 15000 تومان
پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲ - ۱۴:۰۰
نظر شما