انفاق،احیای زندگی
در راه خدا انفاق کنید و خویشتن را به دست خویش به هلاکت میندازید و نیکی کنید که خدا نیکوکاران را دوست دارد.
بسیاری از مفسران گفته‌اند که پاداش انفاق در روز قیامت به انفاق کننده می‌رسد؛ روز قیامتی که انسان جزای عمل خویش را بدون ظلم و حرمان یا سهوی در حساب می‌بیند. این معنا صحیح و هماهنگ با سایر آیات قرآن است. اما با توجه به اطلاعات اجتماعی ما و با توجه به پیشرفت و تحول علوم اجتماعی، می‌توان این آیه را به شکل دیگری نیز فهمید.
انفاق احیای خانواده‌های فقیر و گروه‌های زحمت‌کشی است که ابزار کافی برای زندگی شرافتمندانه در اختیار ندارند و، در نتیجه انفاق، این زندگی و سلامتی و تغذیه و تعلیم و تربیت را برای فرزندانشان تأمین می‌کنند. با این انفاق هم خود در ساختن جامعه‌مان و ارتقای سطح آن شرکت کرده‌ایم و هم افراد جدیدی را مشارکت داده‌ایم. چون سطح جامعه ارتقا یابد، هر انسانی، چه انفاق‌کننده و چه گیرنده آن، بدون هیچ تفاوتی از آن بهره می‌برد. حتی انفاق‌کننده با توجه به زندگی و فعالیت‌های وسیعش بیش از انفاق‌گیرنده از جامعه پیشرفته‌تر بهره می‌برد. پس خیر و ثمره انفاق در این دنیا و پیش از آخرت به انفاق دهنده و خیر مادی آن هم قبل از خیر معنوی به او باز می‌گردد. یعنی فوراً پاداش آن را می‌گیرد. همین‌طور، بالعکس، یعنی چون انسان متمکن از انفاق کردن امتناع کند، بدین معناست که از گروه‌ها و شهروندان غفلت کرده است و آنان را رها کرده تا در فقر و مرض و جهل خود دست و پا بزنند و در ساختن جامعه‌شان شرکت نکنند.
صفحه 16 و 17/ انفاق/ امام موسی صدر/ ترجمه علیرضا محمودی/ موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر/ چاپ اول/ سال 1392/ 35 صفحه/ 1500 تومان
چهارشنبه ۱۳ شهریور ۱۳۹۲ - ۱۴:۰۰
نظر شما