حب خدا، مغز دین
توجه به کلام امام باقر (ع) و کلمات دیگر معصومان (ع) در معرفی حب با عنوان دین، گویای آن است که همه آموزه‌ها و سفارش‌های دین، برای رساندن انسان به حب خداست؛ بنابراین می‌توان گفت که دین، مغزی دارد و پوسته‌ای که پوسته آن فقط با وجود مغزش ارزشمند است و ارزش واقعی آن هم، حفاظت از آن مغز است. حب خدا، مغز دین است و رفتارهای واجب و حرام، حفاظی به گرد این مغزند تا فاسد نشود و آدمی به دنیا نگراید. همچنین پوسته دین برای رشد و تعالی این مغز شکل می‌گیرد؛ به این معنا که انجام واجبات و ترک محرمات، نقش بسزایی در رشد و شکوفایی حقیقت ارزشمندی همچون حب خدا دارد؛ بنابراین واجبات و محرمات، هم زمینه‌ساز رشد و تعالی حب آدمی به خدا می‌شوند و هم از آن حراست می‌کنند؛ همچنین تقید به انجام واجبات و ترک محرمات، نشانه مهمی بر وجود حب خدا در دل انسان است و این همه حکایت از آن دارد که همه سفارش‌های رفتاری دین، برای رساندن آدمی به حب خداست که این هم، جز با بیرون راندن اغیار از دل میسر نمی‌شود؛ همچنین سفارش به تعقل و تفکر برای آن است که تا نتوان صفات و اسمای خداوندی را باور کرد، نمی‌توان آن را دوست داشت و از این رو است که تصور و تصدیق هر موضوعی را بر شوق و رغبت به آن مقدم می‌دانند. عقل همچون چراغی مسیر حرکت به سوی کمال را روشن و سلاک را از بیراهه و کجراهه‌ها آگاه می‌کند و دل به اندازه محبتی که در درون دارد، او را به حرکت درمی‌آورد و به سرچشمه حب الهی که نام حبیب خداست، می‌رساند و از آنجا که جایگاه محبت، قلب آدمی است، پس باید به حالات آن توجهی ویژه داشت و از آن غفلت نکرد.
صفحه 45 و 46/ رسم سلوک/ بهمن شریف‌زاده/ انتشارات ایران/ چاپ اول/ سال1391/ 200 صفحه/ 7000 تومان
سه‌شنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۲ - ۰۸:۰۰
نظر شما