سیر تکاملی مخلوقات، در مسیر اراده و محبت خداوند
اراده‌ی حضرت حق، همان علم او به نظام آفرینش بر وجه اَتَم و اکمَل است. معنی «محبت» در انسان‌ها، میل نفس است نسبت به هرچه که با آن موافق و ملایم است؛ ولی محبتی این چنین در مورد ذات حق محال است و منظور از آن، لازم آن، یعنی اراده است؛ زیرا لازمه‌ی هر محبتی، خواست و اراده است.
هر انسانی به حسب غریزه و طبیعتش، به خوبی‌ها محبت می‌ورزد و خواهان آن است، و چون همه خوبی‌ها، رشحات جمال حق‌اند ـ همچنان که وجود همه‌ی موجودات، رشحات آن وجود مطلق‌اند ـ همه‌ی محبت‌ها در حقیقت نسبت به خدا است؛ هرچند در ظاهر، نسبت به جمال و جاه و مال و ... باشد.
یکی از اسباب محبت جمال است و جمال ذاتاً محبوب است، و خداوند جمیل است و جمال را دوست دارد؛ پس خودش را دوست دارد. سبب دیگر، احسان است و احسان تمامی نمی‌پذیرد مگر به خدا، و هیچ محسنی نیست، مگر خدا، پس اگر جمال را دوست داری، خدا را دوست داری؛ زیرا او جمیل است. و اگر احسان را دوست داری، در حقیقت جز خدا را دوست نداری، که او فقط محسن است. بنابراین در هر حال متعلَّق محبت، فقط خداست.
صفحه 71/ تجلی قرآن در صحیفه سجادیه/ فاطمه احمدی/ انتشارات حنیفا/ چاپ اول/ سال 1391/ 368 صفحه/ 17500 تومان
سه‌شنبه ۲۲ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما