استاد سخنران

1ـ معمولاً در پاسخ به طرف مقابل جمله خود را با «نه» شروع می‌کنیم. «نه، صبر کن»، «نه این جوری نیست، بذار من بگم» احتمالاً شما هم در گفت‌وگوهایتان از این جمله‌ها زیاد شنیده‌اید یا آن‌ها را بسیار به کار برده‌اید. راستش خیلی تقصیری ندارید. ما جوری بار آمده‌ایم که دلمان می‌خواهد بیشتر در نقش یک عالم همه چیزدان در گفت‌وگوها ظاهر شویم تا یک مشتاق به دانستن. ما فکر می‌کنیم که ما بهتر بلدیم، بهتر می‌دانیم و در پاسخ به صحبت دیگری اولین حرفی که به نظرمان می‌رسد این است که بگوییم «نه»، و حرف خودمان را بزنیم. انگار که در مورد یک موضوع همه چیز را می‌دانیم و هیچ نکته‌ای نیست که برایمان کشف نشده باشد. در واقع ما با این کارمان به جای گفت‌وگو، اظهار نظر می‌کنیم. بعد از این اظهار نظرهای عالمانه هم توقع داریم که همه مخاطبان، همه آنچه را می‌گوییم، بپذیرند. اما گفت‌وگو وقتی ثمربخش است و باعث پیشرفت ثبات ارتباط ما با هم می‌شود که بپذیریم همه چیز را نمی‌دانیم.
ما باید بپذیریم که ممکن است در مورد موضوعی که ما فکر می‌کنیم به آن مسلطیم، دیگری حرف تازه‌ای بزند که برای خود ما هم جالب است.
اولین مهارت گفت‌وگو همین است؛ اینکه ما در گفت‌وگو به جای «استاد سخنران همه چیز دان» خودمان را به جای «دانش‌آموز مشتاق یادگیری» بگذاریم. چیزی که به آن می‌گوییم: «موضع یادگیرنده».

صفحه 28/ کتاب کوچک گفت‌وگو/ مرسده صادقی/ موسسه فرهنگی و تحقیقاتی امام موسی صدر/ چاپ اول/ سال 1391/ 71 صفحه/ 4200 تومان