در یاد عباس بلوکی‌فر
نامش را مکرر شنیده بودم، چندان که تابلوهایش را اینجا و آنجا دیده بودم، اما خودش را توفیق دیدار نیافته بودم. تا آن صبح پاییزی، برطبق قرارمداری که با هم گذاشته بودیم، به موزه رضا عباسی آمد. روزی سربی‌رنگ و ابری و بارانی، سرو رویش را باران خیس کرده بود.
روبه‌رویم نشست. کیف قهوه‌ای رنگ چرمی‌اش را بغل کرده بود. دستمال یزدی را به آنی از جیب کت قهوه‌ای رنگش بیرون آورد و سر و صورتش را خشک کرد.
چه وقاری داشت؛ مؤدب و متین، چشم در چشم نمی‌‌دوخت. چشم‌هایش نجیب بود و نافذ. معلوم بود، با همه تلاشی که در حفظ خونسردی و خویشتن‌داری از خودش نشان می‌دهد، بُغضی در گلو پنهان دارد؛ گلایه‌ای از سال‌ها بی‌اعتنایی به خودش، به استادان به خاک خفته‌اش، به نقاش شریف و مردمی‌اش.
این که بعد از سالیانِ سال فراموشی، نقاشی خیالی ساز قهوه‌خانه بی‌جبران از رنج و شور و سرمستی او و یاران و استادانش، صدایش کرده‌اند، با ادعای هم دلی و هم رهی و تجلیل از نهضتی تحقیر شده از سوی محافل رسمی هنری و نگارگرانی مدعی، که هرگز باورش نکرده بودند، باورشان نکرده بودند.
همین بود که با شنیدن نام نقاشی قهوهخانهای، بی‌اختیار واکنش نشان داد و دهان واکرد به اعتراض:
ـ کدام قهوه‌خانه؟ نقاشیِ ما خیالی سازی بود، تداوم قرن‌های قرن نگارگری خیالی‌سازی ایران. به ما که رسید، چون نه سرپناهی داشتیم، نه جا و مکانی و نه نگارخانه‌ای و ناگزیر زیر سقف قهوه‌خانه‌ها و در ایوان تکیه‌ها و حسینیه‌ها با مردم کوچه و بازار و بنابه خواست آنان تابلو کشیدیم، شدیم نقاش قهوهخانهای و نقاشی‌مان شد، نقاشیِ قهوه‌خانه! اسم و رسمی که ما در انتخاب آن هیچ رأی و نقشی نداشتیم.
صفحه 187/ اسناد و آراء نشست‌های پژوهشی هنر/ محمدحسن حامدی/ انتشارات پیکره/ چاپ اول/ سال 1391/ 304 صفحه/ 10000 تومان
یکشنبه ۱۰ دی ۱۳۹۱ - ۱۸:۰۰
نظر شما