به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، کتاب‌های تاریخی پرفروشی در بازار وجود دارد که وقتی پایان کتاب را برای مراجعه به منابع و ماخذ باز می‌کنیم، یا برخی از آنها منبعی ندارد یا منبع درخور توجهی به‌چشم نمی‌آید. مساله سندیت در نگارش کتاب‌های تاریخ چنان بااهمیت است که هر کتاب بدون منبعی مانند داستان و افسانه خواهد بود. مساله تنها به این موضوع ختم نمی‌شود و گاه با خرافه‌هایی تاریخی روبه‌رو می‌شویم که در جامعه رواج می‌یابند که برای تصحیح اشتباه آنها گاه باید کتاب‌هاب بسیاری نوشت تا شاید بتوان افکار عمومی را از این مساله پاک کرد.
داریوش احمدی(کیانی) در گفت‌وگو با «ایبنا» درباره درستی منابع تاریخی که یکی از راه‌های انتخاب کتاب است، اظهار کرد: متاسفانه در سال‌های اخیر كه نشر كتاب‌های تاریخی در كشور افزایش یافته، بازار كتا‌بسازی و انتشار كتاب‌های سطحی و بی‌محتوا نیز رواج یافته است. سازندگان این نوع كتاب‌ها معمولا با درآمیختن افسانه‌ها و داستان‌های غیرواقعی اما هیجان‌انگیز با روایت‌های تاریخی، می‌خواهند بدون صرف هرگونه وقت، هزینه و نیرویی برای پژوهش، كتابی سرگرم‌كننده، رنگارنگ و جذاب برای مخاطبان فراهم كنند.
این پژوهشگر تاریخ ایران باستان گفت: نویسندگان این دسته کتاب‌ها از اسناد و منابع دست اول تاریخی، همچنین روش‌های نقد و تحلیل این مدارک آگاهی ندارند. چنین آثار سطحی و غیرعلمی، خوانندگان را از پژوهش و فراگیری حقیقت‌های تاریخی باز می‌دارد و آنان را درگیر خیالبافی و رویاپردازی درباره تاریخ می‌کند.
نویسنده «دنیای ناشناخته هخامنشیان» در پاسخ به این پرسش که آیا چنین کتاب‌هایی باید در بازار کتاب‌های تاریخی وجود داشته باشند، افزود: در هر جامعه‌ای نیاز به كتاب‌های سرگرم كننده نیز وجود دارد و كسی خواهان حذف کامل این نوع آثار نیست اما مساله این است که با گذشت زمان، انتشار و مقبولیت این گروه كتاب‌ها افزایش یافته و مردم و ناشران به كتاب‌های علمی و روشمند کمتر توجه خواهند کرد.
احمدی درباره زیان‌هایی که انتشار چنین کتاب‌هایی به گزارش‌های علمی و پژوهش‌های تاریخ‌نگاران وارد می‌کند، بیان کرد: ترویج کتاب‌های سطحی و داستانی که ایراد اصلی و اساسی آنها نامستند بودن‌شان است، راه را بر پژوهش‌های علمی و عالمانه تاریخی می‌بندد و در مقابل، خرافه‌ها و باورهای بی‌اساس را در بین مردم گسترش می‌دهد.
نویسنده کتاب «هزاره‌های پرشکوه» به تاثیر و ترویج خرافه‌های تاریخی در میان مردم اشاره کرد و توضیح داد: خرافه‌هایی که از تاریخ‌نگاری‌های سطحی ساخته می‌شود، منجر به گسترش احساس‌گرایی، تکبر، هیجان‌زدگی و پرخاشگری شده و مردم را از تفکر منطقی در وقایع، عبرت‌آموزی از تاریخ، انصاف در داوری و حق‌جویی و اعتقاد به مرجعیت علم بازمی‌دارد.
وی درباره گردآوری و فهرست‌نویسی منابع گفت: گردآوری، دسته‌بندی و ساماندهی منابع و اسناد دست اول تاریخی، راهکاری مهم برای فراهم کردن زیرساخت‌ها و دستمایه بنیادین برای انجام دادن پژوهش‌های علمی و روشمند تاریخی است. در دیگر کشورها، دانشوران سال‌هاست که به چنین کاری اقدام کرده و مجموعه‌های بسیار ارزنده‌ای از اسناد گوناگون تاریخی را پدید آورده‌اند.
احمدی در پایان بیان کرد: متاسفانه در ایران کسی به این موضوع اهمیت نمی‌دهد و مرجعی به تالیف یا ترجمه چنین آثاری اقدام نکرده است. با وضعیت نامطلوبي که کتاب در کشور ما دارد، نمی‌توان از پژوهشگران و نویسندگان ایرانی در این خصوص توقع چندانی داشت.
داریوش احمدی(کیانی)، پژوهشگر تاریخ ایران باستان و نویسنده کتاب‌هایی مانند «هزاره‌های پرشکوه»، «قوم آریا»، «پایان جهان و ظهور موعود در ادیان ایران باستان» و «دنیای ناشناخته هخامنشیان» است.
سه‌شنبه ۲۸ آذر ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما