به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، چهل‌و‌نهمین جلسه از سلسله نشست‌های برنامه «باهم بخوانیم» فرهنگسرای فردوس، که به نقد مجموعه داستان «کسی برای قاطر مرده گریه نمی‌کند» اختصاص داشت، ‌عصر دیروز، 15 مرداد برگزار شد.

جعفر توزنده‌جانی، منتقد این برنامه گفت: این کتاب دارای 15 داستان کوتاه است و هر کدام درباره موضوعات متنوع عاطفی و اجتماعی نوشته شده‌‌اند.

وی تصریح کرد: داستان‌های این کتاب به لحاظ مضمون به دو دسته تقسیم می شود؛ دسته اول داستان‌ها مانند «سه راه مرگ»، «باران به دهانش می‌بارد»، «كسی برای قاطر مرده گريه نمی‌كند» و «مسافراتاق شماره هفده» مضمون جنگ دارند و در اغلب آن‌ها هم تبعات جنگ در زندگی آدم‌های پس از جنگ وجود دارد.

این منتقد با توضیح درباره گروه دیگر داستان‌های این مجموعه اضافه کرد: دسته دوم داستان‌های این اثر مانند داستان‌های «سرباز و قمقمه‌ خالی»، «مرد و پروانه»، «ماه روز و کبوتر»، «یک شب درخانه پری»، «نوه دختری نایب‌السلطنه»، «همیشه هوا همین‌طوراست»، «زنی با کفش‌های پاشنه بلند»، «گرگ بازی» و «چشم آبي» بر مضامین اجتماعی تکیه دارند. البته در داستان «كسی برای قاطر مرده گريه نمی‌كند» که نام مجموعه نیز از آن گرفته شده، نویسنده تصویری تکانده از خشونت طبیعت و آدمی را ترسیم می‌کند.

این کارشناس درباره دیگر داستان‌های جزینی گفت: در داستان‌های جزینی مرگ حضور دایمی و سنگین دارد و بسیای از داستان‌ها بر رخداد مرگ استوارند. این رویارویی با مرگ در داستان‌هایی با مضمون جنگ شاید محتمل به نظر برسد، اما حتی در داستان‌های اجتماعی نویسنده این مرگ همچنان به شیوه‌ای قهری حضور دارد.
 
وی یادآور شد: با آن که سبک و سیاق داستان‌نویسی جزینی در این مجموعه یک دست است، مخاطب را وامی‌دارد که قید خواندن هیچ کدام‌شان را نزند. کوتاهی و اختصار در انشای جمله‌ها، همراه با بیانی ساده در فرم و توصیف موقعیت‌های متفاوت داستانی، از خصیصه‌های اغلب داستان‌های این کتاب است که از نگاه راویان مختلف روایت شده‌اند. مجموعه داستان «کسی برای قاطر مرده گریه نمی‌کند» داستان‌هایی واضح دارد که به لحاظ نثر و زبان، تبحر و استادی نویسنده را نشان می‌دهند. ایجاز نیز در برخی از این داستان‌ها، به نوعی تاثیرگذار است. 

توزنده‌جانی در پایان گفت: نویسنده در این اثر پیش‌تر از آن که ادعای نوع‌آوری در ساختار داشته باشد، با خلق لحظات ناب داستانی به دنبال تاثیرگزاری است. در متن‌های جزینی خبری از ساختارهای پیچیده از آن دسته که در پایان چیزی دستگیر خوانندش نشود، وجود ندارد. کاری که او در این مجموعه کرده است، یادآور داستان‌های ساده و ماندگاری است که متعلق به دوره کوتاه‌نویسی است. 

«کسی برای قاطر مرده گریه نمی‌کند» سال گذشته (1390) منتشر شد.