خبرنگارها مي‌گويند خبرنگاري دومين شغل خطرناك و پرزحمت دنياست، هنرپيشه‌هاي سينما هم مي‌گويند بازيگري، دومين شغل خطرناك و پرزحمت دنياست، اين وسط، راننده‌ها هم مدعي‌اند كه رانندگي دومين شغل پرخطر و پرزحمت دنياست، همين‌طور از پرستارها كه بپرسي، مي‌گويند پرستاري دومين شغل پر خطر و پرزحمت دنياست، در نهايت مانده‌ايم معطل كه بالاخره دومين شغل خطرناك دنيا، كدام است؟
البته جاي شكرش باقي است كه در اولي، اختلاف‌نظر نيست، چون همه خبرنگارها، هنرپيشه‌ها، راننده‌ها، پرستارها و تمام كساني كه شغل خود را دومين شغل خطرناك و پرزحمت مي‌دانند، كار در معدن را به عنوان خطرناك‌ترين شغل دنيا قبول دارند؛ اما از من اگر مي‌شنويد، مي‌گويم خبرنگاري، راحت‌ترين و كم‌زحمت‌ترين شغل دنياست! دو خاطره مي‌آورم و قضاوت را به عهده خودتان مي‌گذارم.
1
خبرنگاري بود كه خود را در حوزه كتاب، فردي نخبه و كارآمد مي‌دانست و دايم گلايه مي‌كرد كه قدرش را نمي‌دانند و رعايت سوابقش را نمي‌كنند. اين بنده خدا يك بار خبري درباره تجديدچاپ فرهنگ معين، كار سترگ و ارزشمند استاد محمد معين تنظيم كرده بود و تا آنجا كه به ياد دارم، خبر، توليدي هم نبود و از جايي نقل مي‌شد. اين خبرنگار عزيز، عكس استاد دهخدا را به اين خبر ضميمه كرده بود و براي تاييد به كارتابل من فرستاد. خبر را برگرداندم و توضيح دادم كه شما چطور چهره استاد معين را نمي‌شناسيد و عكس دهخدا را ضميمه اين خبر كرده‌ايد؟
دقيقاً مي‌دانستم چه اتفاقي افتاده است. دوست خبرنگار ما در يكي از موتورهاي جست‌وجوي اينترنتي اسم محمد معين را جستجو كرده و عكس نخستين گزينه را به خبرش ضميمه كرده بود و نمي‌دانست كه دكتر محمد معين، همكار دهخدا بوده و براي تدوين فرهنگ دهخدا به او كمك مي‌كرده است؛ بنابراين طبيعي است كه وقتي اسم دهخدا را جست‌وجو كني، اطلاعات مربوط به محمد معين را هم دريافت كني.
2
در طول پنج سالي كه در خبرگزاري كتاب فعاليت مي‌كنم، افراد مختلفي مراجعه كرده و خواستار همكاري با ايبنا بوده‌اند. بسياري از عزيزاني كه امروز خبرنگار ايبنا هستند به همين طريق به جمع تحريريه ما پيوسته‌اند؛ اما يك مورد جالب، خانمي بود كه آمد و گفت دوست دارد در سرويس ايبنا نوجوان به عنوان خبرنگار فعاليت كند. با توجه به سن اندكي كه داشت، از ايشان درباره سوابق كاريشان سوال كردم. گفت: سابقه كار خبرنگاري ندارم. پرسيدم: دوره روزنامه‌نگاري در جايي گذرانده‌ايد؟ خنديد و گفت: نه. پرسيدم: چقدر كتاب مي‌خوانيد و چقدر با نويسندگان آشنايي داريد؟ لبخند زد و گفت: راستش زياد كتاب نمي‌خوانم و نويسندگان را هم زياد نمي‌شناسم! گفتم: نويسندگان كودك و نوجوان را هم؟ لبخند زد و گفت: نمي‌شناسم!
اين‌بار من لبخند زدم و گفتم: با اين اوصاف مي‌شود بگوييد براي چي آمده‌ايد و عدل مي‌خواهيد در سرويس ايبنا نوجوان كار كنيد؟ اين بار ديگر لبخند نزد، در عوض كمي معذب شد و گفت: آخر مي‌دانيد... راستش به اين كار علاقه‌دارم...
جمعه ۴ فروردین ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما