به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در این نشست نقاط ضعف و قوت این کتاب بیان شد. در ابتدای برنامه، اسماعیل امینی، درباره نقد در زمان كنوني سخن گفت و اظهار كرد: من به عنوان کسی که دوست‌‌دار نقد هستم و به جرات می‌توانم بگویم در اکثر جلسه‌های نقد شعر شرکت می‌کنم و اگر هم شرکت نکنم در جریان محتوای جلسه قرار می‌گیرم، واقعا از این نقدهای امروز سر در نمی‌آورم و نمی‌دانم حرفشان چیست.

وی ادامه داد: در کشورهای دیگر این‌گونه نیست؛ من تاجایی که از زبان‌های خارجی سر درمی‌آورم، نقد آن‌ها روشن است و می‌داند که دارد چه می‌گوید اما نقد ما بسیار مبهم است و بسیاری از این نقدها معلوم نیست چه می‌خواهد بگوید. عجیب‌تر آن‌که کسی هم پیدا نمی‌شود و بگوید این نقدها چیست دیگر؟ چه می‌خواهید بگویید؟

او گفت:‌ اخوان روزی می‌گفت «من برخی شعرهای ایرانی را می‌خوانم، با تعمق فراوان، باز نمی‌دانم چه می‌گوید و پنداشته‌ام که هنوز در خواندن برخی اشعار ناتوانم، این درحالی بود که از پیچیده‌ترین اشعار هندی هم سر در می‌آوردم، بعدها به این فکر افتادم که گاه می‌تواند ایراد از شعر هم باشد.» امروز این برای من در نقد هم اتفاق افتاده است و فهمیده‌ام که برخی از نقدها اصلا سخن هویدایی ندارند.

امینی با اشاره به این‌که کار نقد، واسطه‌گری میان صاحب اثر و مخاطب است افزود: ما باید نقدمان ساده باشد و رسا؛ ما که نمی‌توانیم همه نظریه‌ها و حرف‌های پیچیده عالم را برای نقد یک کتاب به کار گیریم! نقد می‌تواند ساده‌تر از این حرف‌ها باشد.

او در نقد کتاب گفت: عیب اصلی اين اثر اين است كه اشعار بی‌ساختارند به آن معنا که دارای سطرهای خوبی هستند اما از هم گسسته هستند و دارای معنای واحد شعری نیستند
 
اميني توضيح داد: شاید شاعر در اين اثر بيشتر درگیر وزن‌ها و قافیه‌ها بوده است و این مساله، او را از واحد شعری‌اش دور کرده است. 

اين منتقد یکی دیگر از نکات این کتاب را فضایی خواند که شعر امروز درگیر آن است و آن اشعاری است که از محیط انتزاعی نشات می‌گیرد.

وی اضافه کرد: مراحل الهام شعر بیش از فضای زندگی او و انعکاس آن بیشتر از همان فضای انتزاعی بهره می‌برد و البته این را هم بگویم که شاعر به نحو زبان شعرش کم توجه کرده است، به‌ویژه در شعرهای موزون‌اش.

این شاعر و منتقد در پایان سخنانش به موسیقی این شعر هم اشاره کرد و توضیح داد: باتوجه به این‌که ما در سرزمینی زندگی می‌کنیم که موسیقی در خیلی از مقوله‌های آن دخیل است باید به این مساله توجه ویژه کرد. در این اشعار کمتر به موسیقی توجه شده است؛ اهمیت این موضوع از آن جهت است که زمزمه کردن شعر و ماندگار شدنش با موسیقی بهتر اتفاق می‌افتد.

زهیر توکلی دیگر منتقد این نشست، خیلی از این اشعار کوتاه امروز را تصویرگری یا جملات قصار دانست و گفت: شعر دارای چند عنصر است که دست‌کم باید دو،سه مورد از آن عناصر را داشته باشد.

او با بیان این جمله که شعر، کلامی‌ است که برانگیزاننده خیال باشد و تا حدی هم وزن داشته باشد؛ گفت: کوتاه بودن شعر که امروزه هم رايج شده است کار را سخت‌تر می‌کند و باید در آن واژه‌های کوتاه عناصر و مفهوم شعری هم بیان شود.

توکلی ادامه داد: کتاب «نامه‌های بی‌تاریخ» یک مجموعه شعر تجربی است، ما در این مجموعه داریم شاعری را می‌بینیم که دارد صمیمانه شعر را تجربه می‌کند و خیلی به روال گذار شعری و نحوه حرکت آن توجه ندارد و این اتفاقا حسن کار است.

فریبا یوسفی هم در ادمه این نشست به نکته‌ای درباره کتاب اشاره کرد و گفت: یکی از موارد این کتاب این است که در عین سادگی، سادگی‌اش اتفاقی نیست و پشتوانه آن اندیشه‌ای نهفته است.

در پایان خود شاعر چند قطعه کوتاه از شعرهایش را خواند و نشست به پایان رسید.

«نامه‌های بی تاریخ» نخستین مجموعه شعر کمیل قاسمی است. این کتاب شامل اشعاری با مضامین عاشقانه و اجتماعی است که طی سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ نوشته شده‌اند. این کتاب علاوه بر اشعار سپید که چارچوب آن مجموعه را دربردارند شامل غزل و چند رباعی نیز است.