به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) «عباس يميني شريف» را مي‌توان از نخستين شاعران و نويسندگان كودك و نوجوان ايران دانست.
وي اول خرداد ۱۲۹۸ در محله پامنار تهران به دنيا آمد. در پنج سالگي به همراه خانواده‌‌اش در باغي واقع در دربند كه آن زمان دهكده كوهستاني كوچكي بود، اقامت كرد و براي تحصيل وارد مكتب‌خانه شد.
از همان زمان آهنگ كلمات و جملات كه در قرائت متن‌هاي سنگين و آموزش درس‌هاي مختلف به كار گرفته مي‌شد، شور و شوقي در او برمي‌انگيخت و توجه او را به خود جلب مي‌كرد. اهميتي كه او به وزن و آهنگ در شعر كودكان مي‌داد از داشتن چنين توجهي در كودكي برخاسته بود.
يميني‌شريف نخستين شعرهايش را در 9 سالگي سرود اما زماني به‌طور جدي وارد اين حوزه شد که در دانشسرای مقدماتی آموزگاری با ادبیات کودکان دیگر کشورها آشنا شد.
او در آنجا به تعدادي كتاب‌هاي خارجي براي كودكان دست يافت و براي نخستين بار در مقابل چشمان خود كتاب‌هايي با تصاوير زيبا و موضوعات جالب و ساده براي كودكان يافت.
از آن پس او به تهيه كتاب‌هايي براي كودكان ايران پرداخت و اين كار را با ترجمه يك كتاب انگليسي و سرودن شعر براي كودكان آغاز كرد.
نخستين سروده‌هاي اين شاعر در سال 1321 در روزنامه نونهالان چاپ شد. یک سال بعد با برنده شدن در نخستین مسابقه شعر برای کودکان به عنوان شاعر کودکان شناخته شد و از سال ۱۳۲۴ سروده‌هایش به کتاب‌های درسی دوره دبستان راه یافت. وي در همان سال نيز نشريه «بازي كودكان» را منتشر كرد.
يازده سال بعد يعني در سال 1335 با همكاري «جعفر بديعي» نخستين شماره مجله «كيهان بچه‌ها» را منتشر كرد كه تا سال 1358 سردبيري آن را عهده‌دار بود.
انتشار شعرها و قصه‌هاي عباس يميني شريف به صورت كتاب، از سال 1325 و با انتشار كتاب «آواز فرشتگان» آغاز شد. وي پس از آن كتاب‌هاي «گربه‌هاي شيپورزن»، «دو كدخدا»، «بازي با الفبا»، «آواي نوگلان»، «در ميان ابرها»، «گل‌هاي گوناگون»، «آه ايران عزيز»، «فارسي، زبان ايران» و «خانه بابا علي» را منتشر كرد.
بنیانگذاری جایزه ادبی عباس یمینی‌شریف برای تشویق نویسندگان و تصویرگران ایرانی تاليف كتاب‌هاي مناسب، بنا نهادن نخستين پايه‌هاي شوراي كتاب كودك، نگارش کتاب اول ابتدایی و کتاب اول و دوم برای بزرگسالان نوآموز، کتاب‌های آموزشی برای پدران و مادران و مقاله‌های آموزشی و اجتماعی در روزنامه‌ي کیهان آن زمان از ديگر فعاليت‌هاي اين شاعر بود.
توجه به شخصيت مستقل كودكان و نوجوانان، ميهن‌پرستي و طبيعت سه محور اصلي در شعرهاي يميني‌شريف بود. مهر به ايران همواره و در همه لحظات زندگي با اين شاعر و نويسنده همراه بود.
او كه در آخرين سال‌هاي عمر براي معالجه به آمريكا سفر كرده بود، پس از مدتي قصد بازگشت به وطن كرد. در پاسخ به اصرار اطرافيان براي ماندن در آمريكا و استفاده از امكانات آنجا براي معالجه گفت: «من فرزند آن آب و خاكم. بايد در كوهپايه‌هاي البرز، در خاك ري دفن شوم.»
چنين نيز شد. او در بيست‌وهشتم آذر ماه سال 1368 چشم از جهان فروبست اما شعرهايش به ويژه شعر «من يار مهربانم» در ذهن چند نسل از كودكان ماندگار شد؛ شعر معروفي كه كودكان و پدر و مادرهاي ايراني با آن خاطره مشترك دارند:
من يار مهربانم
دانا و خوش بیانم
گويم سخن فراوان
با آن‌كه بي‌زبانم
پندت دهم فراوان
من يار پند دانم
من دوستي هنرمند
با سود و بي‌زيانم
از من مباش غافل
من يار مهربانم
دوشنبه ۲۸ آذر ۱۳۹۰ - ۱۱:۱۰
نظر شما