به گزارش خبرگزاری كتاب ایران (ایبنا)، لائو شه در اثر كوتاهش (داستان زندگی من) با توصیفی نیمه‌طنز، نیمه تلخ، زندگانی پكن و مردمانش را در شروع قرن بیستم روایت می‌كند؛ دورانی سراسر دگرگونی و بهت‌زدگی، آشفتگی سیاسی، به مخاطره افتادن امپراتوری و آنچه پیامد گریزناپذیر این گذار عظیم است. جامعه آرام آرام عرف و عادات آبا و اجداد چین امپراتوری را در همه عرصه‌ها از مشاغل و سرگرمی‌ها گرفته تا ذهنیات حاكم بر جامعه به كنار می‌نهند. آدم‌های متوسط، كارمندان دولت و حقوق بگیران زندگی بسیار سخت و تلخ و یكنواختی پیش رو دارند و چشم‌اندازی از شادی و كامروایی پیدا نیست.
 
به باور لائو شه در چنان وضعیتی ریشخند و خنده تنها پادزهری است كه به طریقی آدمی را زنده نگه می‌دارد، از این روست كه راوی پنجاه ساله داستان كه چیزی نمانده از گرسنگی تلف شود، لبخند به لب قصه خود را می‌آغازد. لحن لائو شه آمیخته به تاثری گزنده است، گویی زندگی، شوخی بی‌مزه‌ای بیش نیست، آنقدر احمقانه كه اگر می‌ترسی به گریه بیفتی بهتر است به هر آنچه رخ می‌دهد لبخند بزنی.

«داستان زندگی من» نوشته لائو شه با ترجمه الهام دارچینیان در 136 صفحه و به بهای سه هزار و 300 تومان از سوی انتشارات «ترگمان» روانه بازار كتاب ایران شده است.